Door: Ronald Lamping.
Door: Ronald Lamping.
COLUMN

Met grote droefheid..

Column 3.336 keer gelezen

Diep verslagen deel ik u mede, dat na een exorbitant lui leven, mijn vrijheid op 12 april is heengegaan. Geen bloemen. Geen toespraken. Mijn vrijheid ligt thuis opgebaard, alwaar geen bezoek.

Zes jaren heb ik van mijn vrijheid genoten. Tot het einde voelden mijn vrijheid en ik zich aangetrokken tot elkaar. Nu is hij er niet meer en zal ik hem herinneren als een liefdevolle, warme deken. Zij, die geen persoonlijke kennisgeving ontvingen, gelieve deze column als zodanig te beschouwen.

Mevrouw Lamping gaat deze donderdag, 12 april, 17:00 uur met pensioen. Heb ik weer. Na 20 jaren kleunen in WZH Prinsenhof, bereikte zij de pensioenleeftijd. Vroeg haar nog of ze niet verder kon als vrijwilliger. Haar blik had iets macabers. Scheelde niets of ze had me omgebouwd van echtgenoot tot patiënt van dat Prinsenhof.

Weet, dat ze pensioen dik heeft verdiend. Stond decennia facilitair klaar. Kritisch, maar oprecht. Nooit achter de rug, altijd frontaal. Empathisch en sociaal. Extreem taakgericht tegenover collega`s en patiënten met hun families. Zichzelf immer wegcijferend. Dan mag je op je lauweren rusten. Maar ik dan?

Zes jaren genoten van niets doen. Zalig, na mijn extreem hectisch dienstverband. Beetje boodschappen, schrijven, veel lezen en reizen. Apathisch Netflixen en hangen in de tuin. Op donderdag stofzuigen, als achterbakse alibi voor mijn excessieve luiheid.

Met dat stofzuigen gaf mijn vrouw vaak een voorbode van wat me nu te wachten staat. Kwam ze van haar werk, keek ze rond en zei dan iets te sarcastisch: "Je zou toch stofzuigen?" Hoe ik ook zoog, ze vond altijd een stofje of papiertje onder stoel of bed. Volgens mij legde ze dat klierend zelf neer.

Donderdag 12 april, 17:00 uur. Mijn seinen staan op rood. Alarmbellen klinken in mijn kop. Wat volgt? We zitten nu volle etmalen aan elkaar geklonken. Geen escape mogelijk. Hoe ga ik dat aanpakken? Heb geen zin om straks te horen: "Even gezellig de Mall scoren?" Donder op, zég!

Wij kennen elkaar 48 jaren. Zelden woorden of bonje. Eigenlijk nooit. Hebben zo`n moderne "verkeersrotonde relatie". Hobbels en drempels zijn weggenomen. Overzichtelijke pijnpunten. Ik weet wie voorrang heeft. (…)

Nu wordt alles anders. Binnen elkaars blikveld. Uur na uur, dag na dag! Man en vrouw, alsof je samen in een blik contactlijm bent gelazerd. Samen! Zij het dopje, ik het ei. Schoen en veter. Zoiets, dus.

Kern van deze noodsituatie is helder. Thuis is mijn vrouw de baas. De werkgever, wat van mij de werknemer maakt. Gaat ze me op de vingers kijken, opdrachten geven? Beken, dat ik nu al zwetend wakker schrik. Hyperventilerend rechtop in bed zit, omdat ik haar dacht te horen mompelen: "Moeten we de plafonds niet eens witten?"

Gaat ze klusjes zoeken? Pikt ze niet langer mijn gemakzuchtige lamlendige gedrag, waar ik zelf zo van genoot? Geen idee. Ze landt thuis op 12 april. Afscheid van WZH Prinsenhof. Ik zeg mijn luilekkerlandleven vaarwel. Satanisch mompel ik dan ook, net niet hoorbaar voor haar: "WZH"?

Willkommen Zu Hause!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant