LAAT MAAR!

Mijn vrouw en ik hebben al veel met u gedeeld. Of mijn vrouw dat leuk vond, laat ze nooit weten. Weet niet eens of ze mijn huiswerk altijd leest. Praten we gewoon niet over. Weet wel, wat mijn standaardzin is als iemand vraagt, wat zij er van vindt: "Geen idee. Ze eet er ook van mee, dus snaveltje toe!"

Ons huwelijk is wel goed, geloof ik. Kleine 43 jaar en daarvoor 5 jaar verkering. Eng woord, bah. Totaal bijna 50 jaar. Ken je elkaar door en door. Fout! Bleek weer eens, afgelopen weken.

Ik vind voetbal nog redelijk leuk. Niet zo fanatiek meer als vroeger toen we Europa afstruinden. Gingen we achter Cruyff en Keizer aan. Onverstandig om dat nu weer te doen. (…) Niet als Ajax-fan, maar als voetballiefhebber.

Toptijd jaren `70. Mooie herinneringen. Na de finale op Wembley uit de middencirkel (niemand hield je toen tegen) een kluitje van de heilige grond meenemen en thuis laten groeien in een potje.

Puberstreken en als ik nu terugkijk, ongekend kinderachtig. Toen, vette lol met dat kluitje in het vliegtuig en door de douane: "Iets aan te geven?" "Nee, meneer!" Die werd dus letterlijk met een kluitje in het riet gestuurd. Wij, lachen!

Dat soort stoute bravourestukjes liggen ver terug. Nog wel naar Camp Nou geweest om die kleine Argentijn te zien en in Madrid naar Bernabéu voor die Portugese narcist. Genoeg! Al dat reizen en zo. Teveel gedoe.

Kijk wel tv. Daar ging het fout. Wil mijn enthousiasme over de komst van sterspelers in Amsterdam en Eindhoven met mijn vrouw delen. Stom. Voetbal interesseert haar even veel als de interesse van een hongerige leeuw voor een bosje radijs. Ze vindt het niks, maar laat me vrij. Dat weer wel.

Mag kijken zoveel ik wil, ze zal nooit klagen. Dan doet ze gewoon iets anders. Maar daar moet het wel bij blijven. Dan ontspoor ik. Teken ik buiten de lijntjes. Ik wil haar enthousiast maken.

En dan blijkt mijn vrouw een grotere toneelspeelster dan Halina Reijn, het ultieme oerbeeld van een in de pot met aanstellerij ondergedompelde derderangs actrice.

Ik meld, dat Messi naar Eindhoven komt. Mijn vrouw kijkt niet op of om. Ik herhaal. Messi komt! Mijn vrouw speelt dan de rol van pure desinteresse: "Oh, sorry! Heb je het tegen mij?" Ik kijk dan provocerend de kamer rond, zie uiteraard niemand anders en sneer: "Nee, hoor, tegen die andere twintig in de kamer!"

Ze wil geen conflict. Vermoed ook geen terroristisch motief. Dus doet ze of het haar interesseert. "Messi", zeg je, "dat is toch dat foeilelijk getatoeëerde ventje?" Dit is het kruispunt tussen slikken of stikken. Ik berust en tart haar op licht cynische toon: "Ook een voetballer!"

Voetbalfans krijgen binnenkort naar alle waarschijnlijkheid aardige wedstrijden te zien. Dat laat ik toch nog even weten aan mijn vrouw. Stom, stom! Ze kijkt me aan, knikt vaag en toont op schampere wijze haar overweldigende belangstelling.

"Leuk, jôh, wat wil je vanavond eten?"