Door: Ronald Lamping.
Door: Ronald Lamping.
COLUMN

ENGELTJES

Column 552 keer gelezen

Lastige week. Moest aanhoudend overgeven. Mijn slokdarm lag bijna in de pot. Kon niets binnenhouden. Het wekelijkse zuur werd niet langer getransporteerd van mijn hersens naar de vingers op mijn toetsenbord. Azijn sloeg een andere weg in. Dus ziek? Ja en nee. Fysiek, top. De kern van mijn ongemak lag elders. Mag het wellicht niet zeggen, maar kreeg een ongezonde hekel aan kleine kinderen. Een bloedhekel. 

Bijna Kerst. Weet `t. Snap alleen niet, dat tv-reclames dan plots veranderen in slappe weeïge tranentrekkers met een overdosis aan melige zoetsappige huiselijke tafereeltjes. Ettertjes veranderen acuut in doddige troetelkindjes met de uitstraling van een op hol geslagen missionaris in de binnenlanden van Papoea-Nieuw-Guinea.

Waarom? Hoezo? Kinderen, die rond deze weken veranderen in slijmerige misbaksels. Rotjochies, die hele diners organiseren achter de rug om van hun argeloze ouders, die dan ook nog stompzinnig verschrikt uitroepen: “Weet jij waar de borden liggen?” Op zolder, trutje. Servies is naar boven gesleept door die slijmjurk van jullie. Kan daar dan niet tegen. Zo`n opgedoft kind met een verkeerd vlinderdasje en de uitstraling van een glanzend opgepoetste Jonagold. Kind, ga gamen, doe iets vervelends, jat kerstkoekjes, maar stop met dat achterlijke schijnheilige gedoe.

We worden overspoeld met allerhande zoetsappige stillevens met als gemeenschappelijke noemer, saamhorigheid! Met aanstekelijke deuntjes, rijkelijk gedekte tafels en altijd met een 'Leger des Heils-ondertoon' van mensen, waarbij geen bloed door de aderen stroomt, maar barmhartigheid.

Opgeruimde karakters, die liefelijk naar elkaar lachen om zoveel kunstmatig opgewekte gezelligheid. Nooit zie je een ome Toon, die chagrijnig zijn tijd aan tafel uitzit. Die in winkels het lazarus krijgt van lange rijen, graaiende klauwen en het gebrek aan parkeerplaatsen, zodat hij met zijn hele lading narigheid zeiknat in de auto belandt.

Nooit zie ik een opa halverwege het diner indommelen. De oma`s en opa`s, die aanzitten zijn vrolijke opgeruimde 80-plussers, die olijk knipogen naar de kleindochter, die het o zo heerlijke toetje bereidde. Dat het niet te kanen is en een terroristische aanslag op hun kunstgebit pleegt, is bijzaak. “Lekker hoor, lieverd”. Thuis plakken ze resten van hun gebit vast met Fixodent kleefpasta.

Nu worden kinderen en dieren ingezet. Die moeten ons gemoed kneden en masseren. Maakt niet uit hoe. Zoetsappig, innemend of klef. Namaak-egel met kansloos Nieuwjaarslot, eenzame snikkende moeder in Tokio. Gecast kroost, dat ons vrolijk als engeltjes aankijkt. Zou het zo graag anders willen zien.

Een gezin in gescheurde spijkerbroek, vette uitpuilende buiken en kauwende bekkies. Opa ligt te pitten, oma snapt totaal niet waar het om gaat en de kinderen hangen onderuit met hun IPad. Vader laat na zes pilsjes een spijkerharde boer, waardoor de buren later zelfs de Rijdende Rechter ontbieden en moeder staat slaafs in de keuken met vette haren en goor schort.

En dat zo`n puber van zestien iets naar zijn moeder roept. Wat hij roept op eerste Kerstdag?

Heb je nog een frikandel speciaal?

Met uitjes!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant