UHH? DOOD?

Dit gebeurde afgelopen week. Lieg geen letter. Mijn vrouw was getuige. Veel meegemaakt, dit was héél curieus. Hoop, dat u me gelooft.

Wil afrekenen bij de zelfkassa`s in Albert Heijn. Betalen en weg. Ben geen boodschappenmannetje. Wil wel lekker eten, maar dat moet dan weer geen moeite kosten. Noem het gemakzucht of gewoon behoorlijk lui. Een dame kijkt mij aan. Ik knik en wil doorlopen. Ze blijft me verschrikt aankijken, slikt en zegt dan een vertrouwd zinnetje.

“U bent toch de man, die in de krant schrijft?” Ik zeg uit gewoonte: “Ben bang van wel, mevrouw”. Ik groet haar vriendelijk en loop door. Doorlopen? Niet, dus. Geen centimeter.

Dame was nog niet klaar. Ze vervolgt: “Sorry, dat ik u zomaar aansprak”. Ik kijk haar aan en zeg boordevol zelfspot: “Dat komt ervan als je wekelijks met je kop in de krant wil staan”.

Toen volgde de onnavolgbare uitsmijter. Ik zie de blik in haar ogen veranderen. Ze kijkt me ontzet aan en mompelt dan gegeneerd: “Ik dacht, dat u dood was! Dood!

Wist niet of ik het juist hoorde. Had mevrouw ook door. Daarom herhaalde ze nog even deze bizarre tijding. “Ik dacht echt, dat u dood was!”

Ben niet snel verlegen om een weerwoordje. Nu val ik toch even stil. De dame reageert meteen. Ze verontschuldigt zich opnieuw en wrijft het onheil er nog even fijntjes in: “Dacht het echt, hoor!”

Ik herstel en zeg lachend tegen haar: “Kijkt u eens goed! Springlevend, hoor!” Ze kijkt me een laatste keer goed aan. Meent te zien, dat ik nog immer leef en gaat hoofdschuddend haar weg.

Ik kijk mijn vrouw aan, die niet precies hoorde wat er gezegd werd en dus vraagt: “Wie is er dood?”

Onderaan de roltrap van AH doe ik verslag van de zo juist opgevoerde eenakter. “Mevrouw dacht, dat ìk dood was”, zeg ik lachend. Mijn vrouw dacht al zoiets te horen. Ze vindt het vreemd en vraagt zich af waarop de dame deze wijsheid baseerde: “Je hebt toch geen Cor-opa-virus”?

Zou wel enigszins de wenkbrauwen fronzen als ik de dame zou zien wegrijden in een auto waarop stond: “Medium! Ik voorspel u de toekomst!” Met daaronder: “In voor –en tegenspoed”. In onze auto gaat het gesprek tòch nog even verder. Vindt het eigenlijk allemaal even komisch als wonderlijk.

“Zie ik er zo slecht uit”, probeer ik de curieuze ontmoeting spottend uit te buiten. Zoiets kun je beter niet aan mijn vrouw vragen. Ze kijkt me van opzij aan, zwijgt dan even en weet dan: “Misschien had die dame wel ergens gelijk!” “Pardon?”, reageer ik.

De eenakter in AH wordt nu een blijspel. Althans in de ogen van mijn eega. “Die vrouw en ik hebben wel iets gemeen”, schatert ze. Hoezo, dan? Haar antwoord: “Als ik je soms op de bank zie hangen, vraag ik me ook wel eens af of er nog leven in zit, dus….!”

Eindconclusie? Had al een bloedhekel aan boodschappen doen. Ben geen medium, maar weet het nu absoluut zeker.

Boodschappen doen wordt nog eens mijn dood.