DUIMPJE

Zalige week. Week van het duimpje. Genoten. Al dien ik wel te melden dat ik er geen ene moer van begrijp. Niets, nada!

Voetballers en kandidaten bij verkiezingen. Hebben weinig gemeen. Wat wel? Dat ze beiden opereren in het publieke domein en beiden gek zijn op hun duimpje. Daarbij zijn ze beiden zo blind als een mol met een vergevorderde vorm van staar.

Eerst kort die voetballers. Bal moet naar linksbuiten. Fout. De bal eindigt ergens op de tweede ring of verdwaalt dwarrelend tussen de auto`s op de parkeerplaats. Maling. De linksbuiten kijkt naar de verzender en steekt zijn duim omhoog. Hoezo? Als compliment?

Begrijp ik dan niet. Je hoeft niemand het graf in te schelden. Maar een pass die elke richting mist en door een professionele vet betaalde speler honderd meter verkeerd terechtkomt, verdient allesbehalve een duim van waardering. Opzichtig hoofdschudden, dat kan wel.

Laatste keer, de verkiezingen. Lag huilend van het lachen op de bank. Wát een farce, wát een vertoning. Of we allemaal tikkie lijp zijn. Heb het over de verliezers. Dat meisje van Marijnissen zei het zo zalig naïef: “We hebben een goede campagne gevoerd!” Dan heb je me.

Ze werd ook nog onthaald op een staande ovatie. Hoe verzin je het? Jesse, van troefkaart naar droefkaart. Bazelde ook dat zij een prima expeditie achter de rug hadden. Wat bezielt zo`n gozer? En van waar dat applaus bij binnenkomst? Geef die kletskous een schouderklopje, was daarna je handen en klaar.

Mevrouw Ploumen oreerde, dat ze voor de dubbele (…) cijfers ging. Ze heeft voor het restantje kiezers nog wel een blijde boodschap: “Ik ga de komende jaren voor jullie vechten!” Als ik naar haar kijk, zie ik geen geoliede vechtmachine maar een gezellig huisvrouwtje op weg naar de Action omdat daar de wc- borstels in de aanbieding zijn (max 4 per klant).

Wopke wilde uitkomen aan de goede kant van de dertig zetels, maar stortte neer aan de verkeerde kant van de twintig. Wopke weet nu hoe de hazen lopen. Het is armoedig om constant te koketteren met “mijn verloofde Liselotte”, die (poeh, poeh) arts is. Liselotte kan gemakkelijk hoofdpijnstillers uitschrijven, de schat!

Gelukkig worden we verlost van politici, die 'rare dingen' doen. Kinderlijke quizjes, ludieke interviewtjes en meer van die onwenselijke rare strapatsen. Heb ik een bloedhekel aan. Schijtlolligheid om de zegening van de schijnbaar doofstomme kiezer.

Basta! Tóch nog serieus eindigen. Met Thierry. De zichzelf gekroonde afgod. Dat hij in de Kamer komt met zijn seniele kliek baart me ernstig zorgen. Mondiaal stierf een ongekend aantal coronazieken. Gezinnen werden ontwricht, leed wás onmetelijk en ís onmetelijk. Toch krankzinnig oproepen om te feesten. Dwars door het intense leed van honderdduizenden.

Dat we binnen ons landsbestuur geconfronteerd worden met deze onthutsend naïeve groep ontkenners vind ik walgelijk en gevaarlijk. Democratisch, oké! Laat zijn kudde tóch maar oppassen. Waarom?

Omdat Thierry een wolf in schaapskleren is.