FILMEN

In Leiden vindt een afschuwelijke gebeurtenis plaats. Onwaarschijnlijk leed. Levens van een heel gezin, vriendenkring en aanverwante relaties als klasgenoten werden aan stukken gereten. Diepdroevig ongeval met dieptrieste gevolgen.

Afgelopen zaterdag speelde zich dat drama af. Meisje van zeven jaar verongelukt onder een bus. Waarschijnlijk net van huis of op weg ernaartoe. Ruw uit het leven gegrepen, zomaar op een zonnige zaterdag in juni.

Maakt sommigen niets uit. Wat kan hen het schelen. De akelige beelden, het huiveringwekkende tafereel. Beelden, die een normaal denkend mens nooit meer uit het geheugen kan schrappen. Je pakt snel je mobiel. Logische keuze, tóch?

Voor je ligt een aangereden meisje. In de knop van haar hoopvolle leven gebroken. Leed is onbeschrijfelijk. Haar ouders fietsten mee. Die kijken nu wanhopig door een waterval aan tranen naar hun net daarvoor nog zo levendige dochtertje. Niemand kon vermoeden, dat het thuis de allerlaatste keer samen zou zijn. Met basale woorden als: “Eet je ook de korstjes op!”

Het maakt iets in mensen los, dat rationeel niet te plaatsen is. Ze zien leed dat mijlen verder reikt dan de overtreffende trap van welk woord of emotie dan ook. Zij gaan dat even fijntjes vastleggen op hun mobiel. Dan hebben ze er elders ook nog wat aan.

Ik kan dat allemaal niet begrijpen. Een dodelijk ongeluk filmen. Wat sluipt er in je hoofd? Waar in je brein vindt kortsluiting plaats? Zijn er pillen tegen, een poeder of een vaccinatie?

Niets begrijpelijks kan ik hier tegenover plaatsen. Niets in mijn voorstellingsvermogen, dat ook maar enigszins legaliseert, dat je een waanzinnig gevoelig moment van rouw en droefenis filmt. De vraag luidt uiteraard, waarom?

Wat ga je met die opname doen. Thuis nog eens “lekker” bekijken, doorsturen in de groepsapp “Mijn dag!” of op je werk bij het koffieapparaat even laten weten, dat “jij er toch ook echt wel een beetje bij betrokken was, hoor!”

Een betreurenswaardig en dieptriest wapenfeit. Mondiale virus, die nog verder reikt dan het vermaledijde Covid-19 gedoe. Alles filmen, dat nimmer gefilmd had mógen worden. Dat tegen alle ethische etiquette gaat. Dit zelfs niet bij je op zou moeten komen. Er ligt een meisje op straat. Dochter en misschien zus uit een gezin, dat vijf minuten daarvoor nog gelukkig en compleet was.

Dat gingen omstanders filmen. Nogmaals, met welk doel? Wat sluipt er in je gedachten? Hoe is het in hemelsnaam mogelijk, dat je er zelfs maar aan denkt? Onvoorstelbaar! Zet je het immense drama op You Tube? Instagram of facebook? Veel vraagtekens, terwijl er slechts één enkel vraagteken mag worden gezet. Het vraagteken of je wel goed bij je hoofd bent. Antwoord luidt natuurlijk: “Néé’!”

Ik walg ervan. Andermans diepste leed vastleggen. Normaal zou ik eindigen met een kwinkslag. Iets als “dat gedrag is niet te filmen”. Dat laat ik nu achterwege. Ik kom niet verder dan onderstaande. Gemeend en verbolgen.

Schaam je klojo`s.

Bah, bah, bah!!!