ASFALT

Ooit reden we nabij Palermo op Sicilië over geasfalteerde weg. Niets bijzonders. Toch gebeurde er iets vreemds. Plots stopte de bus. Geen opstopping, niets. Slechts landschap. Wij, bus uit. 

Gids keek ons aan en sprak de onvergetelijke woorden: “U staat precies op een memorabele historische plaats”. Wat dan? Hij liet een stilte vallen. Het verhoogde onze nieuwsgierigheid. Gids had Italiaans cultuurgevoel voor drama. Hij keerde zich naar de weg en wees.

Dáár werd op 23 mei 1992 de befaamde Maffiabestrijder, rechter Giovanni Falcone in zijn auto opgeblazen. Door springstof, dat was aangebracht in afwateringsbuizen. We staarden naar het asfalt. Moord, getransformeerd tot toeristen uitje.

Vakanties later reden we door Vietnam. L`histoire se répète! Opnieuw was het de gids, nu een vrouwelijke, die ons even uit een zorgeloze vakantiedroom wakker schudde. In de berm van een asfaltweg bleek ze een equivalent van haar collega op Sicilië. Ze wees en sprak.

“Dáár rende op 8 juni 1972 Kim Phúc. Op de vlucht voor napalm, waarmee het volk werd gebombardeerd. Het resulteerde in één van de meest iconische foto`s ooit. Een naakte Kim, huilend op vergeefse vlucht met haar broertje. Opnieuw staarden we naar asfalt, terwijl de gids het moment aangreep om de historische waarde te duiden. “Kijk”, wees ze, “precies dáár is die foto gemaakt”.

Momenten, die ver van ons bed plaatsvonden. Media waren minder geavanceerd. Het journaal met Frits Thors en Fred Emmer was onze basisbron voor kennis. Nu, pakweg 50 jaren later, staren we gegeneerd naar asfalt in eigen land.

Kijk, hier in Mediapark werd Pim Fortuyn doodgeschoten en op dat fietspad in de Linnaeusstraat liet Theo van Gogh het leven. In Buitenveldert bekijken we plaats delict waar advocaat Derk Wiersum werd omgelegd. En als we toch naar asfalt staren komen we automatisch bij de Lange Leidsedwarsstraat waar Peter R. werd vermoord.

U voelt waar ik heen wil? Nare constatering, want het sloop er in. Lijkt al gewoon. Met termen als “het komt wel heel dichtbij” en “cocaïne klotst tegen onze kades”. We hoeven niet meer naar buitenland te wijzen en ons verlekkeren aan Maffiafilms met gewetenloze Capo dei capi. Ik meen het als ik stel, dat we er zelf middenin zitten. Somber? Pak de krant. Kijk journaal. Word wakker!

Enge daarvan beschreef ik net. Langzaam verschuiven de normen. We worden ongemerkt meegezogen. Ónze samenleving is totaal op hol geslagen. Als kruiend ijs, dat langzaam verschuift. 

(Politieke) moorden, misdaadsyndicaten, liquidaties bij speeltuinen, fatale agressie in verkeer. Onbeschaafde beledigingen in politieke arena. Bedreigingen aan huis door opgefokte idioten. Zélfs opa`s (!) contra ME. Maatschappij ontwrichtende hooligans. Voorheen in verre buitenland, nu dagelijks bij u in eigen straat, wijk of omgeving. Afschuwelijke cultuuromslag, waar we week na week, maand na maand deel van uit zijn gaan maken. Triest begin 2022? Ja! Graag iets positiever? Probeer het. Komt ie.

Sigrid Kaag, Geert Wilders en Hugo de Jonge leven!

Nog.

Godzijdank!