DOODSBEDREIGING

Toen Willem van Oranje in Delft de trap afdaalde werd hij opgewacht door Balthasar Gerards. We schrijven 10 juli 1584. Willem stortte neer. Mompelde een laatste wens voor zijn volk en liep benauwd blauw aan. Weet niet of het waar is, maar hier ligt, vermoed ik, de basis voor Delfts Blauw.

Doodsbedreigingen. Zijn van alle dag. Zolang mensen bestaan. Romeinse keizers werden vergiftigd en Bonifatius werd in Dokkum vermoord. Gehucht, waar je normaal gesproken niet dood gevonden wilt worden. Overlevering vertelt ons, dat zijn laatste woorden luidden: “Net Oant moarn!” Niet tot morgen. Bonifatius ver familielid van Paulusma? Twijfel.

L`histoire se répète. Vooraanstaande burgers met verantwoordelijkheid liepen risico`s. Neem Johan van Oldenbarnevelt. Begaafde raadpensionaris. Man met inzicht, die altijd zijn kop erbij hield. Totdat die kop over het Binnenhof rolde. Beul was ene Hans Pruijm. Zuur voor Johan. Ook nu mijn twijfel over de mare, dat hier het woord “zuurpruim” vanaf stamt.

Toch moet het nu niet gekker worden. Waren doodsbedreigingen dus vanouds, tegenwoordig loopt het de spuigaten uit. Eén verkeerd woord, een andere mening of een kritisch geschreven artikel. Kans is reëel, dat er een doodsbedreiging volgt.

Huidige beulen blijken uiteraard zielige schlemielen. Gereanimeerde miskramen, waarvan de hersens nog niet volgroeid waren. Zij wanen zich de neo terminators. Menen op de aardkloot te zijn gezet om het kwaad te bestrijden en uit te roeien. 

Het blijkt even grappig als diep treurig. Grappig, omdat ze zich bedienen van klassiekers uit een geflopte B-film. Zo dreigen ze, uiteraard anoniem, met maffiose allure over “je zal over je schouder moeten kijken” en “we weten, waar je woont”. Om helemaal in Siciliaanse sferen te blijven hangen dreigen ze nog met “we weten, waar je kinderen op school zitten”. Ongekende morele armoede.

Natuurlijk, ik weet het. Er zijn inderdáád vrij recentelijk prominenten vermoord. Dat staat. Maar de waterval aan doodsbedreigingen gaan nu alle perken te buiten. Doodsbedreiging is onderhavig aan betonrot. Het blijken (gelukkig) meestal loze kreten van zolder zwakzinnigen. Schijtebroeken en holle vaten.

Politici, sporters, journalisten en wie al niet meer. Allen worden vroeg of laat geconfronteerd met doodsbedreigingen. Gefabriceerd door leden van het vennootschap der mafketels. Bedacht me nog, dat het nuttig zou zijn als de kern van die lafaards rond Barneveld zou wonen. Daar heerst de vogelgriep en kunnen ze meteen die stal scharrel uilskuikens ruimen.

Het is me toch wat tegenwoordig. Milieurampen, oorlogen, virussen en dan ook nog de constante waterval doodsbedreigingen. Probeer me werkelijk serieus te verplaatsen in zo`n schrijvende stakker. Hij (of zij) schrijft, leest het literaire meesterwerk nog eens over en drukt op enter. Wat gaat er dan door zo`n kwibus heen?

Denkt zo`n lijp nou echt, dat aangesprokene totaal van de leg raakt? Dat het slachtoffer snel alle uitvaartverzekeringen uit de kast trekt, muziek uitzoekt en alvast begint met het schrijven van adressen aan genodigden bij zijn uitvaart? Dacht `t niet. Wat de bedreigde wel denkt? Dit!

Stumper, val zelf dood!