LEVENSLANG

Mohammed B, Cevdet Y, Jesse R, Frankie P, en Willem van E. Vijf van de 37 levenslang gestraften. Vrij komen kan. Door gratie. Heikel puntje. Gratie door de minister van Veiligheid en Justitie. Met handtekening van Willem. Vertrouwen we Van der Steur dat klusje toe? Ard, die al moeite heeft met het verschil tussen FBI , New York police en de veldwachter van Barneveld.

Zelden een delicatere vraag gehoord. Balans tussen emotie en ratio. Tussen gevoel en rede. Het is balanceren op een flinterdun koord boven een diepe kloof. Zonder veiligheidslijn. Wanneer je kind dood of invalide is gereden door een laveloze chauffeur, die eerder in de fout ging, lijkt je mening klaar. Weg met die persoon, opsluiten en nooit meer vrij. Als een gezinslid met voorbedachte rade en nauwgezet plan vermoordt wordt om 'niets', is het oordeel ook snel geveld.

Emotie, ons gevoel neemt de overhand. Machteloze woede en onmetelijk verdriet voeren de boventoon. Het plotselinge gemis, de gigantische leegte en het uiteenspatten van een hoopvolle toekomst maken van de nabestaanden een menselijke guillotine met geslepen mes.

Als je kind na een avondje stappen zomaar op straat in elkaar wordt geslagen en geschopt kook je van woede. Zeker als er blijvend (hersen)letsel aan wordt overgehouden. Letsel, dat goed functioneren definitief in de weg staat. Letsel, dat werken, trouwen en het stichten van een gezin doet verdampen.

De lijst is moeiteloos aan te vullen. Zieke zielen, die kinderen aanranden, gewelddadige roofovervallen plegen met fatale afloop en zinloos beestachtig geweld. Moeten deze criminelen nog een kans krijgen op een vorm van rehabilitatie onder de noemer: "Ze hebben hun straf toch uitgezeten?" Er zijn ouders, die het een dader kunnen vergeven. Vanuit hun empathische aard of geloofsovertuiging. Ouders of gezinsleden, die het verlies van hun dierbare tenslotte loskoppelen van hem of haar, die daar de volledige schuld aan heeft. Knap, soms onbegrijpelijk, maar een feit.

Clichés zijn ons allen bekend. "Wij hebben ook levenslang", "ons kind is ook alles ontnomen" en "als hij vrij komt, is hij voor mij". Begrijpelijke reacties, die zich niet laten leggen langs de meetlat van de daar voor opgestelde en uit te voeren wetten.

Een gezin, dat een vrolijk kind ziet veranderen in een wrak dat permanente zorg en aandacht behoeft omdat het niets meer zelf kan. Die sondevoeding krijgt en moet worden verschoond. Een toekomst in bed en luiers. Binnen de seconde van tienerkamer tot permanent verpleeghuis. Door een zieke onverantwoordelijke dwaas, die zich om wat voor reden dan ook niet wist te beheersen. Het maakt alle gezinsleden kapot, omdat het nooit meer wordt wat ooit zo gewoon leek.

Mijn mening? Weet het niet. Kan niet oordelen, omdat het me niet is overkomen. Kan roepen dat de wet, de wet is. We humaan moeten zijn. Maar wat als een van mijn kinderen blijvend de dupe wordt van opzettelijk weerzinwekkend geweld? Als mijn kleinzoon van de stoep gereden wordt door een ladderzatte recidiverende idioot? Wat ik nu denk? Eerlijk? Fout zwaktebod, maar wel diep uit het hart!

Levenslang! Met kans op gratie?

Geen seconde!