Column: MOBIELTJE

Zwembad en restaurant. De overeenkomst? Bij de eerste kun je het water in, bij de tweede kun je water drinken. Klopt, het is echter iets anders. Het mobieltje.

Ben veroordeeld tot de zwemles van Dean. Mij best. Hij doet het aardig al zijn concentratie en spanningsboog gelijk aan de optelsom van twintig praktiserende ADHD-ers. Ik kijk verbijsterd om me heen. Op de tribune zitten ouders en grootouders. Die laatsten kijken trots naar kleinkind. De ouders zien niets en staren constant gebiologeerd naar hun mobiel. Mondiale ziekte. Na lichamelijk dodelijke ebola, nu geestelijk dodende emola!

Bijna niemand uitgezonderd, zit te loeren op het mobieltje. Ernstig verslaafd. Van het zwemmen zien ze flarden. ("Mam, ging het goed?" "Uhh, uhh, ja, geloof wel") Slechts aandacht voor hun scherm. Ik krijg er plaatsvervangend een stijve nek en reuma in de vingers van. Ongelooflijke armoe.

Wat hebben deze ouders in hemelsnaam te melden? Iets belangrijks ? Ziekelijk. Waarschijnlijk zitten deze GSM-junks op zoiets als facebook. Om tijdens de zwemles geestdodende berichtjes te versturen. 'Warm in zwembad' en 'wat eet jij straks', dat genre indringende levensvragen.

Heb zelf geen facebook. Geen interesse. Zie en hoor wel eens, wat er zoal op staat. Vaak armzalig niveau, dat nauwelijks naïef puber piekeren ontstijgt. Dé astronomische blunder, die gebruikers maken is het ontbreken van de vraag, of het iemand interesseert wat je hebt, doet of laat. 'Heb hoofdpijn', 'Ben jarig' en 'Ramen gezeemd'. Ken stakkers, die echt menen, dat ze hiermee scoren. Stumpers met een ernstige essentie beperking.

Afgelopen zaterdag naar restaurant. Zo mogelijk nog gekker. Aan bijna alle tafels (alle!) zat wel iemand (of meerdere) aan de mobiel. Gezellig uit eten, heet dat. Vanaf onze tafel hadden we zicht op enkele schermpjes. Ach, ach!

Schuin voor me een gezelschap, waarvan (vermoedelijk) dochter bijna een uur (!) lang naar schoenen zocht. Verzin het niet. Af en toe een hap om meteen weer op schoenenjacht te gaan.

Niemand, die er iets van zei. Soms toonde ze schoenen en vroeg een mening. Enthousiast deed haar moeder mee. Als dat aan onze tafel zou gebeuren, was ik ontploft met de uitval: "Als je nou niet snel dat mobieltje weg doet druk ik je met je kop in de tournedos". Om daarna met een door irritatie bezwangerde stem te sissen: "En welk sausje wil je daar dan bij?"

Vreselijk! Er werd ook nog gevoetbald op zaterdagavond. Om het kwartier hoorde je wel ergens aan een tafel roepen, dat het 1-0 stond, waarna even later volgde: "1-1, wat een klootzakken!" Ik herinner u er vilein aan, dat we in een restaurant zaten. Ik snap het werkelijk niet. Je gaat gezellig uit eten en dan zitten volwassenen constant met hun mobiel te spelen. Geen persoonlijke inbreng, geen belangstelling voor de rest. Wat ben je dan sociaal beperkt en getuigt het bovenal van een armzalige opvoeding en immens onfatsoen.

Walg er van. Onbeschoft en ongemanierd. Brevet van sociaal onvermogen. Mobiel betekent ook verplaatsbaar, bewegen. Ik zou dan ook hatelijk en gemeend sneren:

"Gek op mobiel?"

"Wegwezen dan, aso!"