Ontvang een ingezonden brief. Brief, die met affectie is opgesteld. Over de chaotische en bedenkelijke wijze, waarop verschillende schooladviezen, de toekomst van het pleegkind van schrijfster bijna hadden verziekt.
Mooie brief, waar gevoel en genegenheid voor haar kind vanaf spatten. Waarin trots ruim wint van onmiskenbare beperkingen. Aan het einde van de brief, die via facebook op de site van `t Krantje verscheen, spreekt schrijfster de hoop uit, dat ik het lees en wil beantwoorden.
Natuurlijk wil ik dat. Maar het gaat niet. Ben geen lid van de facebook sekte. Weet niet hoe dat werkt en ben toch gezond en gelukkig. Kan al 67 jaren zonder facebook. Ga er van uit, dat ik ook de jaren, die me nog op de aardkloot gegeven zijn, niet als overbodig wormvormig aanhangsel zal moeten slijten.
De ingezonden brief blijft knagen. Dus ga ik, onderuit gezakt, zonder enige intenties en een minimum aan goede wil naar de site van Facebook. Draai er niet omheen, billetjes bloot. Ik snap er geen ene moer van. Te ingewikkeld. Wil het al meteen niet meer. Maar ja, die brief…!
Maak moeizaam een account aan. Beviel meteen niet. Er volgt een digitaal kruisverhoor! Woonplaats, levensmotto, wat ik leuk vind, wat ik lust en wat ik aan het doen ben. Jôh, ga fietsen! Vertel helemaal niets, of moet ik intoetsen: "Wil boterham met hagelslag, maar die is op. Dikke snik!" Dát trieste niveau, ja dag!
Ongein en niemendalletjes zijn niet aan mij besteed. Mening geven via wekelijkse column is voldoende. Geen behoefte om mondiaal te melden, dat ik hete kip at en `s ochtends op het toilet derdegraads brandwonden opliep. Wie interesseert het als ik meld, dat mijn hobby eten is en mijn levensmotto, 'Oost, West, volle bord het best!'
Dan wil facebook weten, wat me blij maakt en mijn levensgebeurtenissen zijn. Waar ik naar toe zou willen en wat mijn hobby is? Lijkt wel een verhoor door drie hijgerige rechercheurs, die me verdenken van een aanslag op mijn vrouw. Enkel en alleen, omdat iemand me vaag hoorde mompelen, dat ik een moord voor haar zou doen.
Het huwelijk tussen facebook en mij staat al vóór het jawoord op scheiden. Krijg ook uit het niets 'verzoeken om vriend te worden en allerlei amigo`s toe te laten'. Ben een beetje belazerd. Laat helemaal niemand toe.
Zie vage bekenden, oppervlakkige connecties en een horde totaal ónbekenden. Verwijder iedereen en besef, dat ik hiermee dus zeker geen vrienden ga maken. Nou, en?
Druk snel op annuleren en hoop zo het facebook tribunaal te ontlopen. Foutje! Nadat ik de brief beantwoordde, grijpt facebook me bij de strot en blijf ik steeds vriendenverzoekjes krijgen. Echte vrienden, ach ja, ik heb er hoogstens vijf. Niet meer. Geen allemansvriendje, integendeel.
Wéér vraagt facebook, wat ik leuk vind. Nou, zeikerige zeurpieten, zal het zeggen. Wil misschien sektelid blijven. Alleen om brieven te beantwoorden. Geen vrienden, niets! Duidelijk, oké? Nog wat? Ja!
Verder blijft mijn face een gesloten book!
