POEPSPEL

Geef niets om status. Status is slechts boeiend voor treurige schepsels! Mijn status is nul. Nu helaas gedaald ónder die nul. Negatief, dus. Mijn vrouw vindt dat eigen schuld. Bij ons thuis is dat dan zo.

Dit stukje waarschuwt grootouders. Dure cruciale les voor de sectie reserve opvoeders. Om die narigheid te verduidelijken, koop nooit het Poepspel. En wanneer ik schrijf nooit, dan bedoel ik ook letterlijk nooit. Dean kreeg van Sinterklaas dat Poepspel. Althans, wij (knipoog) kregen opdracht om dat spel te kopen. Naar de winkel. Ben, op een week na, 68 jaar. Dan vraag je niet graag aan het meisje, achter de toonbank, waar het Poepspel ligt. Toch gedaan. Ze kijkt me meewarig aan en wijst. Raak! Met grote letters staat het er: "Poepspel"! Pak de doos en zie verbijsterd de leeftijdsgrens om het te kunnen spelen. Van 6 tot 99 jaar. Dan kun je als 68 jarige niet zeggen, dat je er geen drol van snapt.

Dean krijgt het spel in zijn schoen. Ik wil weer eens de leukste zijn en sneer: "Beter poep ín je schoen, dan erónder!" Ondanks, dat ik mezelf de geestigste van het dorp vind, lacht niemand. Over gebrek aan status gesproken. Wat volgt is een Hitchcock-achtige scène. Schrik er nog wakker van. Waarschijnlijk beland ik binnenkort op de versleten sofa van zo`n lankmoedige psychiater. Normaal de bedstee voor stevig malende onderdanen. Ben bang, dat ik aan een abonnement toe ben.

Dean wil meteen spelen. Ga geen regels uitleggen (Google). Voel wel, dat ik nu even moet stoppen met typen. Ik tril en voel zweet uitbreken. Mijn hart slaat over en pompt het bloed als een tsunami door mijn aderen. Waarom? Simpel, omdat ik het eerste potje van dat zo gezellige gezelschapsspel verloor. Oh, oh, wat gezellig!

Bij het Poepspel mag veel gebeuren. Je mag door je stoel zakken, je verslikken in een handvol pinda`s, of een acute blindedarmontsteking krijgen. Wat persé niet mag is verliezen. Ben echtgenoot, vader van twee volwassen kinderen en opa van Dean. Status, al is die sneu. Maakt geen ene moer uit. Ik verlies het eerste potje en onder immense hilariteit zit ik, de statushouder, even later met een bruine drol op mijn hoofd, waarvan het elastiekje ook nog mijn strot afknelt. Typ het nog een keer. Ik zit in mijn eigen huiskamer met een plastic drol op mijn kop. Hoef u niet uit te leggen hoe dát er uit ziet.

Dean dweilt over de grond van het lachen, mijn dochter kijkt me vol compassie aan en àls mijn vrouw al gepassioneerde plannen voor de avond had, vervliegen die in ijltempo door het zien van haar voormalige macho man met een plastic drol op zijn harses. Weet niet of u mij nog wilt geloven. Mooi maling, maar ik verlies ook het tweede spelletje. Weer een bolus op mijn kop. Dean krijst: "Foto, foto!" Mijn vrouw kijkt me aan in een mix van lol, compassie en weerzin, terwijl ze weet:

"Sorry, dat wordt meteen slapen!"