119.000

Zomervakantie. Heerlijk. Inpakstress neemt toe. Oma`s en opa`s worden in stelling gebracht. Het AOW-collectief kreunt. Verhoogde paraatheid! Scholen dicht, dus zit de grijze kluit met een danig verzwaard oppaspakket.

Tijd van zonnen en gezellig ijsjes eten. Hoewel? Bronnen reppen over ernstige dorpsrel tussen ijssalons in het centrum. Geen verzoening. IJs wordt niet gebroken. Verhouding is even warm als een ijsblokje. Sfeer blijkt zo ijzig, dat er al ijsmeesters zijn gesignaleerd: "Ruzie? It giet oan!"

Dan een persbericht. Er blijken zo`n 119.000 kinderen (…) angstig te zijn voor de zomervakantie. Pardon? Honderd-negentien-duizend meisjes en jongens vrezen komende zes weken. Kan toch niet waar zijn? Wel, dus.

Redenen zijn divers, maar allen even bedenkelijk als akelig.Ben verbijsterd. Weet best iets over kinderen. Veel meegemaakt. Zou aanstaande leerkrachten boeiend kunnen voorlichten én waarschuwen. Er boeken over schrijven. Toch sta ik nog versteld.

Deze kinderen worden thuis geestelijke of fysiek mishandeld. Vaak door een combinatie van beiden. Geregistreerde drama`s. Hoef u niet uit te leggen, dat er achter veel meer voordeuren sprake is van ernstige wantoestanden. Stil leed. Wreed en gruwelijk!

Heb in mijn werkzame jaren genoeg tranentrekkende gevallen meegekregen. Kan dit persbericht dus plaatsen. Bij mij geen bureauwijsheid. Toch raakt het me. Dat meer dan honderdduizend opgroeiende kinderen angstaanvallen hebben door de naderende vakantie. Waarbij plezier wordt verdreven door blinde paniek. Door pa, ma of beiden! Wat zijn dat voor ouders? Voor je kinderen ga je door het vuur. Vanaf de geboorte en eerste aanblik word je intrinsiek geraakt en vult je geest zich met een onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Verrukt over hun komst, tegelijkertijd angstig voor gevaren, die vanaf de geboorte immer dreigen en die je aanvankelijk nooit voelde.

Gevaren als ziektes, ongelukken of kwade bedoelingen van geesteszieke personen. Die zorg komt instinctief binnen bij de geboorte van zoon of dochter. Blijdschap heeft de overhand. Moet ook. Maar met die vreugde stroomt meteen angst binnen. Dat heet ouderlijke empathie en verantwoordelijkheid.

Affectie voor eigen kind voel je tot in de kern van je cellen. Als je kind gepest wordt op school. Als je kind buiten een groep valt of op sportvereniging vaker reserve staat dan actief meedoet. Doet ouders pijn. Machteloos toekijken hoe derden het leven van hen die je het meest dierbaar zijn, verzieken. Dit soort pijn voel jíj alleen en is nimmer te duiden door derden.

Waarom haten zoveel gemankeerde kinderen die zomervakantie? Zodat ze zelfs liever op school zitten. School en leerkrachten, waar ze zich beschermd voelen en gehoord. Waar ze geen aframmeling krijgen of systematisch geestelijk worden vermoord. Door afgrijselijke ouders, die de agressie van buiten binnen de eigen voordeur situeren? Hoe ziek ben je dan van geest? Door alcohol of drugs? Mogelijk. Door het enorme aantal echtscheidingen, waarbij kinderen altijd geestelijk inleveren? In wezen maakt het niets uit. Je hoort onvoorwaardelijk achter je kinderen te staan. Je eigen belang volledig uit te bannen. Daar is echt niet zoveel voor nodig. Want, u kent het gezegde:

Een kinderhand is gauw gevuld.