ACHTERLIJKE GLADIOOL

Columnisten hebben het zwaar tijdens zomervakanties. Zelfs ik, amateurtje uit de columnisten-onderbond. Niemand leest me. Weg, op vakantie. Nieuws is ook met reces. Nieuws in midden Nederland, vervolgens noord en tenslotte droogt nieuws uit zuid op. Zit je dan, achter de laptop.

Afspraak is afspraak. Kan moeilijk tegen redactie zeggen, dat ik niets weet. Tot over zes weken, doei! Dus? Dus kijk je rond en wringt nieuws uit het beperkte aanbod. Zoals je water uit een dweil perst.

Gelukkig zegt minister Blok stomme dingen. Stef, ventje, 2018! Achterafgesprekjes met laatdunkende uitspraken gaan digitaal. Als nieuwsarme columnist omarm je die kans en kom je tot kwinkslagen als : "Stef zet zichzelf voor het Blok" en "Culturele samenleving is Blok aan been!" Zwak, maar mijn contract verplicht tot 500 woorden.

In Engeland is prins Louis gedoopt. Èn? Nou, niks. Moet alleen onbedaarlijk lachen om dat dwaze koningshuis. Brullen om die Charles. Stakker wacht al tientallen jaren op de troon, die hij straks door artritis niet eens meer zelfstandig kan bestijgen. Moeder wijkt niet. Gaat 110 worden. Om die slome te jennen.

Met haar eeuwige handtasje denk ik altijd bij Elizabeth dat ik kijk naar een huisvrouwtje, dat op weg is naar de supermarkt. Om de bonusaanbiedingen niet mis te lopen, want op is op! Ook voor Liz. Charles, triest geval. Soort blindedarm. Aanwezig, maar eigenlijk overbodig.

Ook geinig dat die andere rooie nazaat toestemming aan oma Liz ging vragen om met dat magere Hollywood-scharminkel te mogen trouwen. Zie het al voor me. Dat ik ooit aan mijn oma had moeten vragen of ik mijn huidige vrouw mocht huwen. Dan ben je geen kerel, maar een mislukt laboratoriumexperiment.

Aan oma`s vraag je ijs of snoep. Dat is de grens; althans bij mij. Dan is er voor columnisten gelukkig de Nijmeegse Vierdaagse. Kijk ik altijd met verbazing naar. Zal nooit meelopen. Geen zin. Mag er dus niet te kritisch over zijn. Dan vraag je om hoon. Complimenten dus voor die lopers.

Waar ik niet zo goed tegen kan is de jubelstemming op die laatste meters. Oké, het was warm en toch eigenlijk wel een klerestuk. Je poten vertonen drie enorme blaren en je smacht naar water. Allemaal waar. Maar, dan die familieleden.

Die staan als een roedel dorpsidioten te blèren en te juichen alsof de meute net een voettocht door de Sahara heeft afgelegd. Ze vallen de deelnemers in de armen en knuffelen het bezwete lijf zo intens, dat het lijkt of de loper net terug is van een jarenlange gijzeling in de binnenlanden van Colombia.

Sommige lopers zie ik in het journaal ook plots gek doen bij de finish. Dansende, krijsende en springende malloten. Volwassen kerels en vrouwen als ladderzatte narren aan het Nijmeegse hof. Op de Via Gladiola. Bij het zien van zoveel gekte bedenk ik me plots, dat daar het gezegde 'achterlijke gladiool' vandaan moet komen.

Rare taferelen. Voor mij is het duidelijk.

Die Vierdaagse gaat met vele hersens op de loop.