HELD

Terwijl Nederland naar adem hapt door de hitte, word ik geopereerd. Staar. Voor doorsneepatiënten fluitje van een cent. Voor aanstellers, een zelf opgeroepen beproeving. Aanstellers, zoals ik.

Iedereen moet het van mijn staar weten. Kinderachtig smeek ik om aandacht. Een oogchirurg kan zoiets geblinddoekt. Ik maak er binnen het gezin een José Feliciano-drama van. Zo laat ik weten: "Je hebt maar twee ogen, dus…!" Ook voer ik de moeder aller clichés op: "Operatie blijft operatie"!

Ze vinden me thuis een jankende kleuter. Kennen me. Als mijn zoon oppert dat het voor chirurgen lopende bandwerk is, krijg ik er de pest in. Waarom mag ik niet een keer alle aandacht? Toch niet te veel gevraagd?

Buurman Ruud brengt me. Ruud is zelf doorkneed staarveteraan zonder PTSS, Posttraumatisch Staar Syndroom. En terwijl de mussen doorgebakken van het dak lazeren, zet hij me af bij 'Oogheelkunde' in Rijswijk. "Zie je straks", zegt veteraan Ruud tikkie spottend. Dan komt mijn kinderlijke aanstelleritis weer in alle heftigheid opzetten: "Ik hoop, dat ik je nog kán zien!"

De receptioniste kijkt op. Spraken elkaar vaker. Haar blik heeft iets olijks als ze zegt: "Daar zijn we dan!" Moet nu een rol kiezen. Ga ik stoer doen met een kop van "wat kan mij het allemaal schelen" of speel ik de hevig lijdende stumper, die niet weet of hij het gebouw kan verlaten zonder geleidehond.

Ik doe stoer. Blijft toch kerel versus dame. Wil niet afgaan. Gaat tóch gebeuren. Straks meer. Ik acteer nonchalance. Receptioniste herkent dat gekunstelde gedrag natuurlijk. Ze tovert een glimlach. Mix van ironie en meelij. "Eerste verdieping", zegt ze vriendelijk en om me even vilein te wijzen op het feit dat toch iedereen wat gespannen is, wijst ze: "Daar is de lift!"

Dan gaat het snel. Vriendelijke medewerkster ("Gaat goed komen, hoor") druppelt me in en kleedt me in operatieoutfit. Volgende medewerker neemt bloeddruk op ("prima") en prikt een infuus in mijn hand. Allemaal relaxed en aangenaam. Maar dan…!

We komen in de OK bij de oogchirurg. Niets aan de hand. Ik acteer weer bravoure en roep: "Goedemorgen, allemaal!" Moet liggen in stoel. De oogchirurg vertelt rustig wat er staat te gebeuren. "Geen punt", antwoord ik gelikt, "begrijp het".

Dan knakt de held. Mijn hoofd wordt onwrikbaar vastgezet. Dan een staaf boven mijn borst, waar lucht uitkomt en vervolgens een doek over me heen. Combinatie vastgezet hoofd en doek blijkt te veel voor onze 007. Krijg het plots claustrofobisch benauwd en met benepen stemmetje fluister ik: "Ik krijg geen adem!"

Personeel reageert empathisch en geroutineerd. Stellen me gerust en koppelen me los. "Dan wachten we toch even", oppert chirurg Martinez vrolijk. Ben jaloers op de weldadige rust die hij uitstraalt. Zelfs bij een kneus als ik. Via een roesje voltrekt de behandeling zich.

Beneden volhard ik in de rol van 'echte vent'. Dat redt me niet. Ik groet de receptioniste en zie haar kijken. Haar blik verraadt wat ze denkt.

"Die gooit vandaag geen hoge ogen meer!"