WANBELEID SMASH

Politiek is ondoorgrondelijk. Wetten en onderbouwing blijken nauwelijks lang houdbaar. Uiterste gebruiksdatum ligt slechts binnen eigen regeerperiode. Zoiets heet in Den Haag, beleid. Zoveel voorbeelden. Ministeries verzinnen iets. Maatregelen líjken doeltreffend. Blijkt naïef scoringsdrangbeleid. Minister wil zijn of haar geur achterlaten. Afbakenen, wat zij menen bereikt te hebben. Dus pissen ze hun territorium geur via onbruikbare wetten.

Neem passend onderwijs. Nog studiedagen over gevolgd. Schreef meteen dat dit niet kon lukken. Altijd uitzonderingen. Per saldo zitten tienduizenden (!) kinderen thuis, omdat er geen passend onderwijs ís. Daarbij duizenden kinderen, die wél op (verkeerde) school zitten, maar door het onhaalbare en onuitvoerbare plan doodongelukkig zijn en daardoor getekend worden voor het leven.

Minister en staatssecretaris dachten dat het goed was. Geen eindverantwoording, maar een volgende hoge post als beloning. Zodra een regeerperiode is afgelopen, wordt er nimmer teruggekeken. Falend beleid? Over tot de orde van de dag, terwijl het werkveld, betreffende ouders en voorál het kind tot in lengte van dagen met de puinhopen zitten.

Neem nu het 'afschaffen' van Smash. Huisartsenpost voor spoedgevallen. Als burger begrijp ik zoiets niet. Gebrek aan IQ? Smash, al langer niet meer te bereiken via Antoniushove. Bij dringende fysieke narigheid moeten we ons wenden tot HMC Bronovo. U weet wel, als elke seconde telt. Tussen achteloos griepje en zeer ernstige levensbedreigende 112 malheur ligt echter een hele wereld. Dáár gaat mijn inzicht de mist in. Mis ik enig systematisch beleid. Beleid, vanuit ministeries, dat op elkaar is afgestemd. Dekkend, dus.

Ouderen moeten perse langer thuis blijven. Met alle gevolgen van dien. Veel erkende en prima geoutilleerde verzorgingshuizen dienden te sluiten. Oma en opa vielen nu onder mantelzorg. Eerst keukentafelgesprekken. Totaal mislukt en honend afgevoerd. Het ene ministerie predikte, dat vrouwen een bijdrage moesten leveren aan het arbeidsproces. Het andere ministerie liet weten, dat er nu voor opa en oma gezorgd moest worden. Opborrelende vraag: "Wanneer precies als je de hele dag werkt en vervolgens nog een gezin en huishouden hebt?" Vervolgvragen: "Wat, als je ver weg woont van je ouders en ik moet mijn vader wassen en verschonen?" Kom op, zég!

Volgend ministerie opende ruimhartig voor- en naschools opvang en ander ministerie maakte het te duur voor de gewone burger. Dus zaten kinderen thuis en schoot meteen de baan van ma erbij in. Gevolg, dág emancipatie! Dát noemen politici consistent beleid.

Chirurgen en Smash klagen openlijk, dat ze de toestroom van gewonde ouderen nauwelijks aan kunnen. Mantelzorgers melden massaal burn-outs. We klagen, dat ouderen thuis vereenzamen. Mijn hemel, wat had het klassieke verzorgingshuis een fantástische oplossing geweest om weer veiliger onder mensen te bivakkeren. Politiek sloot ze massaal!

Nu sluit misschien zelfs Smash, voor spoedgevallen, in Bronovo. Even duidelijk, met veel thuiszittende ouderen stijgen kansen op fysieke onheil. Dús, sluiten we de huisartsenpost voor spoed. Rest één vraag?

Wie is er eigenlijk echt ziek?