EN NU?

Mijn vrouw werd afgelopen maandag geopereerd. Bot bij grote teen stak uit en deed steeds meer pijn bij het dragen van schoenen. Dus hak -en zaagproject in Bronovo. Andere voet moet over paar maanden ook. Ze wachtte tot pensionering. Nu is het raak.

Eerst een maand gips en voorál niet belasten. Daarna maand loopgips en vervolgens weer regulier lopen. Dat dan twee keer. Daar is ze dus bij elkaar zo`n dik half jaar zoet mee. U begrijpt meteen wie hier écht de dupe van is. Precies, ik!

Operatie blijft operatie. Toch weinig gevaar in dit zaag, hak -en plakwerk. Logistiek wel gedoe. Want, wie maakt nu de plee schoon? Hoe werkt de wasmachine? Wie strijkt er? Wat te doen met boodschappen en koken? Wie veegt de bladeren uit de tuin en hoe gaat douchen? Geen idee. Leven bestaat plots uit vraagtekens.

Onze dochter doet in bejaarden. Twintig jaar ervaring, die wil ik inzetten. Mijn vrouw ziet dat even anders. Zij weet: "Meid, niet nodig! Je werkt hard genoeg. Je vader is vrij en heeft alle tijd!"

Daar baal ik dan van. Onze zoon fingeert ook assistentie . Hij zegt: "Geef maar een gil!" Opnieuw haal ik bakzeil: "Jôh, je vader…!".

Kijk, als ik mantelzorger had willen worden nam ik wel een baan bij de jassenafdeling van C&A. Zal natuurlijk mijn vrouw helpen. In voor- en tegenspoed, weet `t. Maar ja, in bepaalde werkjes ben ik niet sterk. In wezen te lui.

Als ik iets vaags deed in het huishouden volgde altijd de vraag of ik het wel echt gedaan had. Mijn vrouw heeft de authentieke liefde geruisloos ingeruild voor een overdosis wantrouwen.

Zit nu met allemaal gedoe. Moet plots nadenken en daar ben ik niet zo sterk in. Vegeteer al ruim zes jaar, lezend in een hoekje van de bank. Bevalt uitstekend. Stoere AOW'ers blèren standaard, dat ze niet achter de geraniums willen zitten. Maling aan dat kordate gedrag. Ík zit er prima.

Tot afgelopen maandag. Nu ben ik tòch mantelzorger of hoe je zo`n bijvangst van een operatie ook noemt. Heb snel bij Florence een rolstoel gehaald, zodat mijn gemankeerde echtgenote lekker zelf kan winkelen. Ik duw wel. Maar ja, nu de rest van het huishouden? Ik kan het niet en heb er ook eigenlijk geen zin in.

Mijn vrouw doet niet moeilijk. Ze gooide alvast de hele diepvries vol met eten. Afgelopen weekend heeft ze het hele huis gepoetst. Op NSB-toon riep ik steeds, dat het echt niet nodig was. Dat ze zich kalm moest voorbereiden op de operatie van maandag. In werkelijkheid dacht ik: "Mooi, dát hoef ik gelukkig niet meer te doen!"

Nu is de eerste operatie achter de rug. Vraag, en nu? Haar voet zit in het gips en ik hoor nu mijn beste beentje voor te zetten. Letterlijk. Maandag kwam ze uit het ziekenhuis. Dochter kwam bezorgd kijken. Zoon, ook. Ik deed de deur voor hem open. Wat hij zei?

Kijk eens aan, daar is de thuiszorg!