ANGST

Niet fijn om je publiekelijk uit te laten over je geestelijke gesteldheid. Vaak privé. Dat wil je niet kwijt. Niemand mag denken dat je een watje bent. Heb ik lang volgehouden. Heel lang. Nu nagenoeg 69 jaar en beken eerlijk, ik ben bang. Doodsbang.

In wat voor wereld leven we? Media tonen de valkuilen van ons bestaan. Kan ik ondertussen behoorlijk gedeprimeerd van worden. Ik zal het nog even duidelijker zeggen: "Ik word er steeds neerslachtiger van". Wat een chaos om ons heen!

Ik ben niet langer in staat het te snappen. Als ik nu over straat loop, kijk ik om me heen. Ik weet het, één verkeerde blik en je bevindt je in een precaire situatie. Met alle gevolgen van dien. Dus je bent op je hoede, niet meer onbezorgd en vrij.

Beklemmend en angstig. Politie kan je zomaar aanspreken. Handboeien bungelen haast uitnodigend aan hun broekriem. Naast pepperspray en wapenstok. Dan moet je niet doorlopen, maar gehoorzamen. Ook al heb je niets gedaan, dat het daglicht niet verdragen kon.

Soms mág je zelfs niet langer bepaalde straten in. Die blijken afgesloten met grimmig hekwerk. Slechts bewoners mogen er langs. Met een dagpasje. Potige beveiligers staan met hun vierkante schouderpartij elke discussie in de weg. Opzouten, kom morgen maar terug. Die houding.

Je kunt zelfs gefouilleerd worden. Als totaal onschuldige passant sta je plots met je armen gespreid. En ga er niet tegenin. Dat is tegen het zere been. Instructies waren duidelijk tijdens de briefing. Bij twijfel aanhouden en onderzoeken. Al gaat het om een oma van 92 jaar. Een bom-oma, je weet maar nooit.

Je tas. Die moet soms open, waarna twee latex handschoenen iets te gretig je hebben en houwen door elkaar rommelen. Lippenstift kan een verkapt vlindermes zijn. Je portemonnee een ingenieus verbouwde granaat. Dus, open die tas.

Met een rugtas ben je zeker verdachte. Daar kan van alles inzitten. Een pakje brood met pindakaas moet door de scanner en een onschuldig flesje Spa rood valt tegenwoordig al onder mogelijke gifaanvallen met zoutzuur. Een zakmes bij je, dan zijn we klaar. Oppakken en opsluiten. Ook al toon je de glimmende Jona Gold appel, die je met dat zakmes wilde schillen.

Alcohol op zak, wegwezen. Brandbare spullen als een aansteker? Ben je kwijt. Geen discussie en vooral doorlopen. Wie er tegen protesteert kan op weinig coulance rekenen. Kop houden en luisteren. Bevel is bevel. Toch niet zo moeilijk?

Onschuldigen moeten door toegangspoortjes. Overtreffende trap van waanzin! In een ontwikkeld land als dat van ons. Nederland, uiterste verkoopdatum lijkt bereikt. Boezemt me allemaal angst in. Ons lugubere leven anno november 2018.

Wat zegt u? Waar ik het eigenlijk over heb? Pardon, schrijf ik zo warrig? Je wordt bekeken, gemaand en als je niet oppast gebeurt er om je heen allerlei narigheid. Bedreigend en gênant. Onze ontwrichte maatschappij op z`n dieptepunt! Welk onheil ik met deze hele column bedoel?

De landelijke Sinterklaas-intocht.

Oh ja, ooit een kinderfeest!