Door: Ronald Lamping
Door: Ronald Lamping
COLUMN

MINUUT STILTE

Column 367 keer gelezen

Nederland, eigenaardig landje. Welvarend. Geloof me. Bij mij geen atlaswijsheid. In Nederland wonen is mazzel.

Toch altijd iets te klagen. Hoef u niet te herinneren aan gebeurtenissen in Utrecht. Dat dit een immens drama is, lijkt me voor normaal denkende mensen zonneklaar. Toch discussie. Had het Nederlands elftal ook een minuut stilte moeten houden? Zo`n vraagstuk.

Had gekund. Weet het niet. Wat is het criterium? Waaraan moet een menselijk drama voldoen om in aanmerking te komen voor massaal gedragen verdriet of nationaal vlaggenprotocol? Ga ik nu spotten? Nee. Neem zo`n discussie slechts hoofdschuddend waar.

Er is een cult ontstaan om verdriet en verbijstering openlijk te tonen. Schreef het eerder. Kan het nooit goed plaatsen. Voel het zelf helemaal niet op die kenmerkende manier. Heb ontdaan kennis genomen van de gebeurtenissen in die tram. Praat er met mijn vrouw over, volg intensief de media en als ik héél eerlijk ben, ga ik over tot de orde van de dag. En u, dagen ontdaan of….?

Ben ik van beton? Helemaal niet. Laat me alleen niet meevoeren in de op gang gekomen stroom van symbolisch massaverdriet. Dat laat mijn aard niet toe. Geen talent voor. Ben nou eenmaal niet de persoon die, cliché –en plichtmatig, weet: "Dat het nu wel heel dichtbij komt!"

Wanneer mensen een stille tocht willen houden, heb ik daar geen specifieke mening over. Doen, als het je helpt. Zou zelf nooit meelopen. Het zwaan-kleef-aan-effect ligt me niet. Het lijkt er soms op dat je verdriet publiekelijk dient te tonen. Verontwaardiging, verbijstering en verdriet voor jezelf houden is niet van deze tijd. En toch beleef ik het persoonlijk wel zo.

Ieder mens heeft recht op zijn of haar uiting van droefheid. Ik ook. Persoonlijk en in stilte je verdriet en ontsteltenis ondergaan, lijkt nauwelijks legaal. Bloemen, knuffels en handgeschreven krabbels blijken een niet te stuiten tendens. Heb er persoonlijk moeite mee. Waarom moet alles zo groots, zo georganiseerd, zo in de kijker? Is verdriet dán pas doorleefd en authentiek?

Natuurlijk is een stille tocht ook een vorm van protest tegen aangedaan leed. Dat de daders en hun misselijkmakende trawanten noteren, dat we hier niet gediend zijn van hun op hol geslagen godsdienstwaanzin. Toch kleeft er soms een luchtje aan van 'nieuwsgierigheid', 'er bij willen horen' en 'even kijken hoe het is'.

Verwerken van verdriet is onbetwistbaar persoonlijk. Je reageert naar gebeurtenis en aard. Altijd zo geweest. Bij rouw zoek je verlichting bij hen, waarvan je kunt verwachten dat zij steun kunnen aanreiken om jouw intense verdriet te kanaliseren. Om vanuit die basis met luisterend oor en empathisch gebaar het leed gezamenlijk 'te lijf te gaan'.

Wel of geen minuut stilte bij een interland? Kán. Maar het schuurt bij mij als je even later, verkleed in clowneske oranje outfit, je middelvinger naar een tegenstander opsteekt of massaal schaterend van pret met de wave meedeint. Utrecht blijkt plots ver weg. Twee prangende vragen.

Wat was die minuut werkelijk waard?

Hoe diep zit het verdriet?

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant