Door: Ronald Lamping.
Door: Ronald Lamping.
COLUMN

MH17

Column 434 keer gelezen

Indrukwekkende herdenking van de catastrofe met MH17 vijf jaren geleden. Gezien op tv. Ons leven ging echter verder. "Ja, vreselijk", wisten we allemaal. We schudden ons hoofden om zoveel onwerkelijk leed. Vervolgens gingen we over op de "we-gaan-weer-verder-met-ons-leven-modus".

Moet ook. Je kunt niet alle leed op je schouders nemen. Dan zak je figuurlijk door je knieën. Herdenking van vorige week plaatst je wel even terug. Het opnoemen van namen. Het uitgesproken verlies van je kinderen, kleinkinderen. Uit dezelfde familie. Aangrijpende realiteit.

Wrang, dat het net nu tijd is voor vakantie. Met gezonde zenuwen pakken we onze koffers, regelen we alles voor thuisblijvers en doen laatste inkopen. Niemand heeft ook maar enig idee, dat je volkomen willekeurig uit de lucht kan worden geschoten. Toch gebeurde dat precies zo.

Een laatste groet, kus en natuurlijk de onvermijdelijke selfies. Je wenst elkaar alle plezier en zegt nog uit gewoonte: "Oppassen en doe geen gekke dingen!" Tenslotte een laatste groet met de meest geuite boodschap anno de jaren van het mobieltje: "Laat even weten, als jullie zijn aangekomen!"

Geen haar op je hoofd, die ook maar bedenkt, dat je een mededeling via het journaal gaat krijgen. Dat het je laatste contact was. Dat je leven nooit meer zal worden als het daarvoor zo gewoon leek. Dát precies gebeurde met MH17. Goede Reis! Niet, dus. Drama in de overtreffende trap.

Afgelopen zaterdag waren we in Vijfhuizen. Niet als ramptoerist. Als belangstellenden. Het goot die dag. U kunt zich dat herinneren. Of, zoals het journaal, die avond meldde, hagelstenen zo groot als poffertjes. Precies om 13:00 uur kwamen we aan. Juist op dat moment brak volop de zon door.

We wandelden naar het park. De confrontatie was indrukwekkend, hartbrekend, ontroerend. Boompjes in de groei, levens vroegtijdig afgebroken in de knop. Boompjes met naamplaatjes en leeftijden. Hele gezinnen of delen daarvan naast elkaar. Ze gingen vol enthousiasme op vakantie of familiebezoek. Hun reis eindigde op naamplaatjes in Vijfhuizen.

Het is een prachtig park. Open en fraai aangelegd. Verzorgd en weids. Met alle namen van de slachtoffers 'geslepen' in een grote bol. Een oneindige cirkel verdriet. Bij de boompjes tekeningen en foto`s van de nog vaak ontluisterend jonge slachtoffers. Eén jaar, 7 jaar, 12 jaar en 17 jaar. Soms uit het hetzelfde gezin.

Het was muisstil in het park. Buiten ons drieën, waren er niet meer dan pakweg 10 mensen. Zwijgend liepen we langs de paden met boompjes. In het midden voor de bol met gegraveerde namen zat een man met klein kind op schoot. Hij huilde. We liepen er met een boog omheen.

Nederland gaat weer met vakantie. Doen! Absoluut. We laten ons niet weerhouden door wreedheden en gruwelijke gebeurtenissen. Ga, geniet en absorbeer de vrijheid van vakantie! Laad de accu op en inhaleer verse energie.

Mocht u tijd over hebben. Ga dan eens richting Vijfhuizen. Uit oprechte deelneming.

En denk dan aan dat prachtige lied van Randy Crawford.

'One day, I`ll fly away'

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant