VOLTOOID

We worden overspoeld met reportages over voltooid leven, ondraaglijk lijden en dementie. Begrijpelijk. Toen ik in 1949 geboren werd, was het eerste woordje, dat ik hoorde: 'Babyboom'.

Niet dat de verloskundige me liet vallen en na het terugstuiteren triomfantelijk riep: "Baby boom!" Dat niet. Bij geboorte kreeg mijn brein al de eerste verstandelijke tatoeage: 'Babyboomer'.

Deze propvolle doelgroep gaat nu recht af op "reëel ouderdom". Met alle fysieke en psychische gevolgen van dien. Dus melden de media dagelijks: "Hoe lang wil ik mee?" Geen kleingeld, maar groot probleem, waar ik echt niet makkelijk over denk.

Wel een mening. Toch niet verboden? Tuurlijk lijkt het lichtvaardig om onder mijn huidige geestestoestand, vanachter de laptop, achteloos te beslissen over 'leven en dood'. Fout! Ben zeer belezen en heb in eigen kring genoeg meegemaakt en gezien om een oordeel te vellen over mijn eigen levenseinde. Met nadruk, míjn levenseinde!

Onderken, dat er een hooggebergte aan wetten, restricties en 'ja-maar-als-regels' worden bijgesleept. Toch laat ik mijn wensen vastleggen. Geen garantie of vrijbrief om een einde te waarborgen volgens een door mij gewenst scenario. Maar toch, er ligt iets vast. Iets!

Wanneer ik zou dementeren en niet meer in staat ben de mij zo dierbaren ook maar enigszins te herkennen, dan neig ik al naar een vreedzaam einde. Komen daar excessieve incontinentieproblemen bij, veranderingen in mijn gedrag, waarbij er niets rest van mijn oorspronkelijke aard en ik daarbij lukraak agressief en driftig word, dan vraag ik om een zelf gekozen einde. Opgetekend nu ik volledig bij zinnen ben. Wil niet gevangen worden in de mistige brij van angstdromen en oncontroleerbare nachtmerries. Als mijn geestestoestand mij niets meer doet herinneren aan het leven dat we nu thuis leiden, dan hoeft het voor mij niet meer.

Ken het huidige dilemma. Vraag aan een dementerende die een euthanasieverklaring tekende, of hij of zij het leven wil verlaten. Grote kans dat het antwoord 'nee' luidt. Dát is het grote grijze gebied rondom de zelf gekozen beëindiging van je leven.

Daar breng ik, op persoonlijke titel, het volgende tegen in. Ben nú gezond. Mijn brein werkt en ik kan nú overzien wat ik absoluut niet (!) wil. Ben wilsbekwaam, weet wat ik zeg en onderteken. Wanneer mij iets overkomt, zoals zwaar dementeren, een ernstig ongeluk of hersenbloeding met onomkeerbaar fataal hersenletsel, dan wil ik niet verder.

Daarmee wil ik vooral mijn naasten niet belasten met de onbeschrijflijke pijn, die ze ondervinden als hun man, vader of opa niets meer kan betekenen dan apathisch aanwezig zijn. Niemand meer herkennen, geen gesprek mogelijk, gevoerd moeten worden en mij zien afglijden naar een vegetarische conditie en het letterlijk uitzitten van deze reservetijd. Eens aanwezig gezinslid, nu een versteende versie daarvan.

U denkt wellicht anders. Kan en is te respecteren. Zo mag ik, uiteraard in samenspraak met mijn naasten, ook mijn gedachten over voltooid leven hebben. Daar gaan wij thuis over.

Niet de filiaalhouders van het parlement!