Door: Ronald Lamping
Door: Ronald Lamping
LAMPING

TROUWDAG

Column 450 keer gelezen

Op 6 juni 1975 trouwden wij. Kwam de droom van mijn vrouw uit.

Zag zij dus haar prins op het witte paard aankomen? Nee, dat niet. Wat ze wel zag? Een te dikke vent met snackbuik, mayonaisekop en te lange '1975-coupe'. Soort Billie Turf.

Onlangs vond de Open Monumentendag plaats. Leuk en educatief. Mooi initiatief. Terug naar trouwdag. Wie tussen 1945 en nu het ja-woord gaf in Huize Swaensteyn of het Raadhuis Leidschendam, mocht er op de foto. Velen wilden hun kinderen laten zien, waar de verbintenis had plaatsgevonden ("Kijk, daar liep papa in de val!") .

Niks voor mij. Een zeldzame rotdag was dat in 1975. Mijn vrouw komt uit hartje Amsterdam en ik uit de Haagse Vogelwijk. Waar trouw je dan? Halverwege, in Halfweg, dus. Oubolliger konden we het niet verzinnen.

Mooie dag, zonnetje, eigenlijk niks mis mee. Wel echter in 'de oude tijd' vol tradities. Apenpak aan met hoge hoed en handschoenen. Ziet u mij voor u? Soort van ceremoniemeester in een goedkoop familiecircus. Waar de dompteur zelf nog kaartjes moest verkopen aan de kassa in een aftandse caravan annex slaapplaats.

Jacquet met opsmuk. Mijn aanstaande bruid zag er wel modern en fraai uit. Als ik naar de foto`s kijk, vraag ik me werkelijk af of mijn vrouw niet aan een ernstige latente vorm van staar leed. Wat zag ze in me? Sluik lang provo haar en verder deed niets denken de Adonis van haar dromen.

Heb van nature een enorme hekel aan party`s en grote bijeenkomsten. Zeker als je daarbij zelf het middelpunt bent.

Van huis uit kregen we echter etiquetteregels aangereikt. Konden we ons anno jaren `70 moeizaam in vinden. Tegen ouders, als hoofdsponsors, ging je gemakshalve maar niet in. Trouwdag, die voelde als een dwangbuis. Maatje small.

Mooiste dag van je leven? Doei. Voelde me opgelaten en ongemakkelijk. Ga onze kinderen daar niet aan bloot stellen door een keer terug te gaan. Geen zelfkastijding. Ze zagen ooit onze trouwfoto`s en stikten haast van het lachen. Onze zoon wist er goed raad mee: "Mam, kon je werkelijk niks beters krijgen?" Nadruk op wèrkelijk.

Nu is alles anders. Pakken zijn vrijwel verdwenen. Hoge hoeden vinden we slechts bij amateur goochelaars. Alles casual en ongedwongen. Veel vrijer en zowel bruid als bruidegom zijn vaak opgetooide kerstbomen met tattoos, neuspiercings of wat al niet meer aan Ali Express prullaria. Veel meer ontspannen dan vroeger, die bol stond van "het moet zo, want het hoort zo. Klaar!"

Heb thuis nog wel een donker pak hangen. Draag het zelden. Op begrafenissen ben je zowat de enige. Ga ik dat pak weg doen? Twijfel. Kan toch altijd nog van pas komen. Al loop je er dan bij als een ouderling in Staphorst, die fanatiek preekt dat vaccinaties het werk van de duivel zijn.

Geen foto dus op het plaats delict, onze trouwlocatie. Ons huwelijk is eigenlijk net beleggen.

Behaalde resultaten in het verleden, bieden geen garantie voor de toekomst.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant