Ronald Lamping
Ronald Lamping

Column: Voor jou, Papa

Columns 75 keer gelezen

Een pak van mijn hart. Wist eigenlijk niet, dat het nog bestond. Het beeld wordt dag in dag uit vertroebeld. Dan raakt de werkelijkheid uit zicht. Gelukkig is mijn beeld weer op scherp gezet. De afgelopen jaren leek het net of ik een bril met min 6 en plus 8 nodig had. Het beeld was onzuiver of ik last had van staar. Als bij dikke mist met een zicht van minder dan 50 meter.

Door Ronald Lamping

Afgelopen weekend is dat allemaal weer goed gekomen. Of ik naar de oogarts ben geweest, die me met gillende sirenes doorstuurde naar de dichtstbijzijnde opticiens? Nee, dat was het niet. De zaak lag even anders. Of ik de staar zelf heb weggewerkt via de Teleac cursus: “Staar je niet blind”voor Doe- het-zelvers. Nee, fout. Ik was simpelweg in Leidsenhage. Hoe simpel kan iets zijn.

Emotie, dat is de rode draad, die door dit stukje loopt. Ik wist niet meer wat oprechte emoties waren. Hoe zagen ze eruit en hoe hoor ik me dan te gedragen? Moet je verplicht een arm om iemands schouder slaan en zo hard wrijven, dat je bijna op het bot zit? Zo doen ze dat op televisie. En, als het eenmaal op tv is, dan is het waar. Nou ja, zo denkt driekwart van Nederland.

Nederland heeft de laatste eeuwen twee keer te maken gehad met een watersnoodramp. Dat was in 1953 en de laatste herinnert u zich zeker nog, want dat is nu. De radio –en tv gids is onze nieuwe Bijbel. Daarin kunnen we lezen, wanneer er weer zo'n geinig emo momentje komt. Zakje chips op schoot, blikje cola binnen handbereik. (“Oma zit je? Het snotteren begint over 3 minuten”) Zakdoeken liggen klaar en dan begint het feest voor de tissue generatie.

Leed is het vaak wel. Daar zult u mij niet over horen. Helaas wordt het verdriet ondergedompeld in een kleffe saus van misleiding, trucages en fopperij. Het is emotie vanuit een verzonnen format. Tekentafel sentiment. De presentatrices wrijven en aaien tot ze een ons wegen. Ik trap er niet in. Nooit van mijn leven, want ik verzeker u publiekelijk het volgende. Wanneer de kijkcijfers tegenvallen is het afgelopen met het knuffelen en strelen. Anders gezegd, dan flikkeren ze alle leed zo de kliko in.

Afgelopen weekend was “de Samenloop voor Hoop”. Een etmaal lopen voor geld, dat dan weer gebruikt gaat worden door het KWF om de ziekte kanker dusdanig te bestrijden, dat het op lange termijn hopelijk de geschiedenisboeken in kan gaan. Honderden lopers, die 24 uren (!) non-stop liepen voor het goede doel met als absolute hoogtepunten de aanwezigheid van speciale gasten, die te maken hadden of hebben met deze nare ziekte. Daarbij tegen elven in de avond de kaarsenceremonie, waarbij deze survivors en de overige lopers langs een pad met honderden verlichte wenszakken liepen.

Een blik op de honderden zakken met geschreven en getekende wensen kon niemand onberoerd laten. “Voor jou, papa”, “Voor onze mama in de hemel”en “Ik hoop, dat u beter wordt, oma”. Recht uit het hart. Geen valse bedoelingen. Geen andere invalshoeken, dan ongeveinsde hartenkreten. Persoonlijke boodschappen, die symbool staan voor diep leed of een hunkering naar genezing van een dierbare.

Ik ben een uiterst nuchter mens. Volgens mij moet je voor kippenvel in Barneveld zijn. Ik kom daar op terug. Honderden mensen in het donker in een kring op het veld aan de vijver. Rondom hen de verlichte zakken. Stilte. Toespraak en een fantastisch gedicht van Steffany. Twee minuten stilte en toen onder het door operazangeres Marion Roberts magnifiek live gezongen “You'll never walk alone” zetten de talloze aanwezigen gezamenlijk de loop voort. Ik verzeker u, dát was zó mooi.

Veel pers aanwezig. TV west blonk uit. Door afwezigheid. Op zondag een zonnige, fantastische eindceremonie met veel publiek. Dit was zo eerlijk, zo diep doorleefd. De oprechtheid hing 24 uur als een deken over het gebeuren. Er werd zelfs veel gelachen! Ik kan met een mop of woordspeling eindigen. Kost me geen enkele moeite. Ik houd het deze week echter simpel, door te concluderen:

Er is nog hoop!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant