COLUMN: Lesbo Voetpad

Wij wonen in de Randstad. Dat voel je. Onbewust vinden we de rest boertjes met een raar accent. Hoogmoedswaanzin, nergens op gebaseerd. Amsterdammers denken daarbij, dat ze leuk zijn. Ik kom al sinds de jaren 70 regelmatig in de hoofdstad. Haalde er, via Italië, zelfs mijn vrouw vandaan. Ik kan u met zekerheid zeggen: “Zelden een Amsterdammer met echte humor ontmoet!”

Door Ronald Lamping

Voor humor moet je namelijk niet in de Randstad zijn. Voor humor ga je naar Groningen. Dat is pas lachen. Om precies te zijn naar dorpen als Zeerijp, 't Zandt, Leermens en Eenum. Gaat u mee? Ik dacht eigenlijk aan een goede grap, voordat ik door kreeg, dat het serieus was. Anno 2012 geloof je toch nauwelijks je ogen en oren. Het blijkt écht waar. Er komt een Lesbo voetpad.

Een Lesbo voetpad? Ja, u leest het juist. Groningen heeft in navolging van Noord-Holland, Zeeland, Drenthe en Brabant plannen om een lesbisch wandelpad in het leven te roepen. Ruim 17 kilometer lekkernij om iets naar je gading te ontmoeten. Mogen wij er ook lopen? Die vraag komt meteen bij me boven. Geen bezwaar. Het pad is voor iedereen. De betreffende dames dragen een speldje. (..) Dan weet je, dat voor hen het jachtseizoen is aangebroken.

Ik herhaal, dat dit geen grap is. Ik kan het niet serieus nemen. Het spijt me. Hetero, homo of lesbisch. Het maakt mij totaal niets uit. Je doet maar wat je wilt. Zorg, dat je gelukkig wordt. Dat geldt. Niets meer en niets minder. Ik maak me er niet druk om. Dat neemt niet weg, dat ik hartelijk moet lachen om een lesbo voetpad. Ik kan er niets aan doen.

Waarom slaan we toch altijd zo door? Het is vragen om moeilijkheden. Homo's worden gepest en uit wijken verjaagd door asociaal, onopgevoed tuig. Lesbische stellen worden soms nét iets anders bekeken dan een doorsnee gezin. Voor alle duidelijkheid, niet door mij! Geen misverstand. Er is helaas een deel van ons bekrompen volk, dat zich zo nodig moet keren tegen hen, die niet voldoen aan het klassieke beeld van huisje, boompje, beestje. Stumpers.

Ik snap dan ook niet, dat er een apart lesbo voetpad moet komen. Doet dat nou niet. Vestig nu niet de aandacht op je, met iets belachelijks. Dan vraag je om hoon. Want hoe stellen we ons dat voor? Zien we hijgende dames om zich heen spieden? Is er een lesbo boswachter die gaat testen of iemand tot de doelgroep hoort? En wat, als je het speldje vergeet op te prikken? Kijkt geen vrouwtje je dan aan en moet je dan maar 17 kilometer lopen knipogen? Het zijn allemaal vragen, die dan opkomen.

Krijgen we nu ook lesbo fietspaden, vaarwegen en rijkswegen? Fabriceren de lesbo's nu, in navolging van de slechthorenden, een bordje op hun fiets met “I-L”? Ik Lesbo! Je weet dat dan weer niet. Komen er Lesbo pannenkoekenhuisjes en een Lesbo Wegenwacht, die bij pech de accu van Mien weer op komt laden door op erotische wijze verbinding te leggen met roze startkabels? (“Start 'm eens, scheetje”) Ik wil het beslist niet belachelijk maken. De initiatiefneemster vraagt er echter om.

Waarom toch? Hoe valt dit over duizend jaar? Houdt dit u niet bezig? Nu staan er dagelijks honderden mensen zich te vergapen aan een Hunebed. Dat heeft toch iets. Net als de Gevangenpoort met alle martelwerktuigen. Het kan toch niet zo zijn, dat de gids over zeshonderd jaar kwijlt: “Hier bevinden we ons op het Lesbo voetpad. Maakt u gerust foto's!”

Ik ben dan al eeuwen dood, maar voel me er tóch niet lekker bij. Een lesbo voetpad, daar wil je toch niet aan gelinkt worden in de geschiedenis. Ik zie er wel iets grappigs in. Ik kan niet anders, gaat vanzelf. De initiatiefneemster in Groningen heet Rita. Op zich klinkt dat gewoon, ware het niet dat haar achternaam luidt: “Zwaan!” Rita Zwaan, dus. U voelt de bui al hangen en het getuigt ook niet van hoogstaande humor. Toch dacht ik meteen, in relatie tot het door Rita beoogde Lesbo voetpad:

Zwaan kleef aan!