COLUMN: SCHEEFGROEI

Vorige week schreef ik u over het debiele doen en laten van leeghoofdige imbecielen, die de maatschappij ontwrichten met hun krankzinnige gedrag. Het kost ons miljarden aan preventieve maatregelen door inzet van diensten, die voor ons het leven dragelijk moeten maken.

Door Ronald Lamping

De wekelijkse inzet van politie bij voetbalwedstrijden en het uitgaansleven is excessief. We vinden het gewoon. Niemand zegt iets. Geen Kamervragen, geen discussies via internet of wat voor protest dan ook. Scheefgroei is onderdeel geworden van ons leven. Het misselijkmakend gedrag is aanvaard.

Zet die immense onkosten eens af tegen de zorg voor ouderen. Het land bleek te klein afgelopen week. Zorginstellingen berekenen kosten voor extra diensten. Betalen voor wandelingen, extra douchen en het vervaardigen van labels voor in de kleding. Het land in rep en roer. Niemand, die een link legt met het gestoorde gedrag van derden.

Ik wel. Persoonlijk weet ik heel goed, dat er in verpleeghuizen en zorginstellingen ongelooflijk hard gewerkt wordt om het de cliënten naar de zin te maken. Met veel geduld en passie draagt men de verantwoordelijkheid voor de aan hen toevertrouwde patiënten of bejaarden. Steken vallen overal. Het gros van de mensen in de zorg staat echter borg voor toewijding, loyaliteit en piëteit.

De onvermijdelijke kaasschaaf treft echter ook de zorg. Aan alle kanten wordt beknibbeld. Meer werk met minder mensen. In een maatschappij, waarin mensen ouder worden is dit onverantwoord. Ouder worden betekent meer kans op gebreken en behoefte aan hulp. Vergrijzing én het korten van personeel zijn onaanvaardbare contrasten. Een disharmonie, die wordt uitgevochten over de hoofden van patiënten en ouderen. De cliënten én de verpleging zitten er mee.

Als ik zie, hoe mijn vrouw, onze dochter én hun collega's zich inzetten voor de aan hen toevertrouwde cliënten, rest slechts achting en respect. Met veel geduld, bevlogenheid en ijver kwijten zich van hun moeilijke, maar dankbare taak. Nee, ik zeg dat niet, omdat mijn familie in een zorginstelling werkt. Ik zeg dat, omdat ik met eigen ogen zie en ervaar, dat ondanks de bezuinigingen, gewerkt wordt met evenveel elan en inspiratie, als in de tijd, dat de bomen tot de hemel groeiden.

Natuurlijk maakt het geen prettige indruk, dat voor bepaalde diensten extra betaald dient te worden. Daarbij zijn de verschillen tussen de zorginstellingen wel erg groot. Het is echter te kort door de bocht om deze zorginstellingen meteen aan de hoogste boom op te knopen. De zwarte Piet gaat nu in de pers (en dus bij het kritiekloze publiek) rechtstreeks naar hen, die nou juist met inzet van heel hun kennen en kunnen trachten er nog iets aanvaardbaars van te maken.

Wij leven in één maatschappij. Met hen, die we waarderen en hen, die we door hun gedrag verafschuwen. Wij kunnen niet los van elkaar gezien worden. Eén land, één samenleving. En dáár kruizen de wegen elkaar. Ik ben geen dromer. Nooit geweest. Een samenleving van alleen aardige en sociaal denkenden is een utopie. Nu is het echter zover, dat we daadwerkelijk last gaan krijgen van het walgelijke gedrag van Aso's en aanverwante artikelen.

In een crisistijd komen ondergesneeuwde en blindelings geaccepteerde misstanden aan de oppervlakte. Simpel gezegd. De miljarden, die we kwijt zijn aan het onaangepaste gedrag van die imbecielen, zorgen ervoor, dat de mensen, die het behoeven te kort dreigen te komen. Nóg simpeler, omdat een debiel een bushokje molt, kan mevrouw Jansen niet naar buiten.

Eén schatkist, één beleid. Gaat het geld naar “A”, dan kan het niet naar “B”! Miljarden verlies door klojo's. Ten koste van hen, die hulp zo goed kunnen gebruiken. Wijzen naar de zorg is kortzichtig. Hopelijk zit dat gajes later zelf uren met een volle stink luier. Het is geen goed Nederlands. Excuses!

Maar ik heb daar mooi schijt aan!