Ronald Lamping (foto: Het Krantje)
Ronald Lamping (foto: Het Krantje)

COLUMN: KOTS

Columns 79 keer gelezen

De man ligt te woelen in zijn bed. Kan de slaap niet vatten. Wat drinken. Dan plassen. Laden en lossen. Hij rilt. Misschien moet hij op zijn rug gaan liggen. Nee, toch maar op de rechter flank. Het wordt niks.

Door Ronald Lamping

De man is een CEO. Chief Executive Officer. De bestuursvoorzitter, die leiding geeft. De man, die moeilijke beslissingen neemt. Een leider pur sang met een overdosis aan kwaliteiten, die zich weerspiegelen op zijn bankafschrift. Hij is dé man waar alles om draait. Het liefst ga je met een boog om hem heen.

Dan zijn er ook nog de gerenommeerde politici en overige toplieden uit het bedrijfsleven. Stuk voor stuk onverzettelijke bakens in een politieke partij of bedrijf. Dames en heren met chauffeur en thuis een oprijlaan, die zo lang is, dat er een benzinepomp staat. (Dit laatste vrij naar Freek)

Al deze lieden, waar Nederland op moet bouwen, staan nu te rillen als vers riet in de wind. Ze slikken, staan te wiebelen en trekken nerveus met hun mondhoeken. Het is dan ook niet niks. Ze zijn uitverkoren, door God gezonden. Deze toppers staan nu in de rij als kleuters bij Sinterklaas. Hier komt hun moment van glorie, hun 60 seconden van faam. Ze mogen Bill Clinton een handje geven.

Een enkeling mag zelfs op de foto. Ze krijgen allemaal een vette minuut. Een handje, een knikje en snel de foto. Dan is het over. Bill doet het dagelijks over de hele wereld. Bill is de meest geboekte spreker (300 verzoeken per maand). Zijn gage ligt rond de 2,5 ton. Jawel, 250.000 euro's. Het grootste deel voor Bill, de kruimels voor de beveiliging.

De dames en heren hebben 500 euro (!)moeten dokken voor een entreebiljet. Nog maar een keer, 500 euro. Daarnaast zijn er vijftig elleboog werkers uitgenodigd voor een speciale ontmoeting, zoals hierboven beschreven. Hoe gek kun je zijn? Hoe dom?

Bill bleek vermoeid en had weinig tijd, omdat hij een lunch had met Blair. Bill zei letterlijk: “Het is wel een beetje een haastige reis, omdat ik door moet naar Londen!” Vijfhonderd euro's en dan blijkt Bill vermoeid en heeft hij daarbij ook nog eens weinig tijd. De CEO's en politici knikten gedwee en onderdanig. Als driejarigen, die betrapt werden op het pikken van een speculaasje.

Die foto met Bill. Wat is dat toch? Die fascinatie om met zo'n man op de foto te willen als een bakvisje met Jan Smit. Bestuursvoorzitters, die nederig en spinnend van genoegen tegen Bill aansnurken om te worden vastgelegd op de digitale plaat. De afgang, de totale ontmanteling van zo'n onwrikbare, machtige CEO. Nu, slaafs met knikkende knieën, tegenover een oud president als een basisschoolleerling in adoratie tegenover de tot leven geroepen roze zuurstokken van K3.

Ik begrijp er niets van. Bill hield, volgens de wél kritische pers, een vlak en weinig inspirerend betoog. Maar ja, het was Bill, dus heeft men het plots niet meer over inhoud, maar ging het in de wandelgangen over charisma, betovering , verbluffend en pakkend. Dát maakten ze elkaar wijs, omdat niemand wilde toegeven, dat 500 euro voor zo'n doorsnee verhaaltje wel erg veel was.

Ik snap er niets van. Op lokaal niveau heb ik het heel vaak meegemaakt. Dat er burgers zijn, die in de turbo drive springen als de burgemeester of een wethouder binnen komt. Hielen likkend draaien ze om zo'n dorps notabele heen. Hopend op een blik. Een walgelijke vorm van kontkruipen en stroopsmeren. Het vervult me altijd met een zekere walging en ongezonde weerzin.

Ik heb geen enkel talent voor adoratie, bewieroken en aanbidden. Lukt me gewoon niet. Niet tegenover de vuilnisman, niet tegenover de koningin. Ik kan het eenvoudig niet. Ieder fatsoenlijk mens is voor mij gelijk. Ongeacht afkomst, scholing of professie. De blinde aanbidders van Bill kunnen zich maar het beste verenigen in een elite korfbalclubje mét ballotagecommissie.

Ze zijn namelijk allemaal door de mand gevallen

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant