COLUMN: SCHOEN ZETTEN

De Gele Gids en zoeken onder de “P”. Eens kijken, parketvloeren en pedicure. Ik kijk verder en plots zie ik het staan. Gelukkig! We kunnen weer ademhalen en verder gaan met leven. We hebben het nummer van de pedagoog.

Door Ronald Lamping

Dames en heren, ik word er zo moe en weeïg van. Kunnen we niets meer zelf? Is voor alles een deskundige (?) nodig. Kunnen we nooit zelf onze broek op houden? Je gaat toch bijna over je nek als je leest, dat de experts een mening hebben over “het schoen zetten”!

Je sleept je kinderen voor het slapen nog even naar de kachel (cv) en dan kwijl je een stoffig liedje, als “Sinterklaas Kapoentje, gooi wat …..”. Dan flikker je er een wortel of een stuk brood naast en als de kinderen slapen stop je er chocola of een pop in. Hoe moeilijk kan het wezen?

Fout! Het blijkt geen ABC-tje, maar een serieus vraagstuk met een gedetailleerde handleiding. Zomaar een schoen zetten? Ben je helemaal belazerd! Stel je voor, dat de etterige buurjongen meer krijgt. Hoe leg je zoiets uit? Hoe vertel je je kinderen, dat ze hun schoen niet elke dag mogen plaatsen, terwijl hun neefje dat dan weer wel mag. Gelukkig is daar de pedagoog!

Neem Emmeliek Boost, pedagoog van de opvoeddesk. Emmeliek geeft een fantastische oplossing. Niet meer dan twee keer per week en het cadeautje moet in de schoen passen. Dus géén HD TV met een diagonaal van 107 cm, tenzij uw kind grote voeten heeft. Ze geeft nog een advies. Bespreek je schoengedrag met alle ouders van de crèche, school of buurt. Hoe infantiel kun je wezen?

Tringggg! Ik ben de moeder van Willem en woon de straat hierachter. We kennen elkaar niet, maar toch wilde ik u vragen hoe vaak u de schoen zet. U hebt toch kinderen, hé? Ziet u dit voor u? Of zo'n dolende moeder op het schoolplein, die alle andere moeders afloopt om tot “een schoenzet consensus” te komen. Het wordt ons aangeraden door een betaalde beroepspedagoog.

Schoen zetten! Lekker ingewikkeld. Waarom moeten we weer nutteloos te rade gaan bij wat boekenwurmen. Mevrouw Boost van de opvoeddesk heeft nog een uitsmijter. Ze zegt letterlijk: “Als een ouder er tegenin gaat en tóch “een dagelijks schoenzetregime” hanteert, moet die ouder maar eens goed beseffen, dat zij de aard van het Sinterklaasfeest teniet doet!” Zo, die zit!

We praten niet meer over een onschuldig pakje in de schoen, maar over “een schoenzetregime”. Het huilen staat me nader dan het lachen. Zijn het tranen van verdriet of van het lachen? Beiden strijden bij mij om de winst. Een schoenzetregime, daar heeft de wicht jaren voor gestudeerd.

We moeten ook in de buurt één lijn trekken met het plaatsen van cadeaus in de schoen. Kinderen zouden namelijk kunnen denken, dat het buurmeisje door Sinterklaas liever wordt gevonden dan uw eigen kind. Dat kan het kind voor het leven frustreren. Mag ik even gaan plassen?

Hoe gek moet je niet zijn om tot zulke conclusies te komen. Pedagoog Maaike van Kempen ziet het anders en gelooft helemaal niet, dat de kinderen gaan vergelijken. Ze schudt het hoofd en weet, dat de kinderen nog helemaal geen “magisch denkvermogen” hebben. Ze slikken alles. Punt!

Schoenzetregime, magisch denkvermogen! Lieve, lieve lezers, het gaat hier om het onschuldige zetten van de schoen en niet om een onoplosbaar probleem in de Gazastrook. Pedagoog José Kuijsters heeft een andere invalshoek. Doe er soms gewoon niets in. Een kind moet namelijk om kunnen gaan met teleurstellingen. Waarna ze ijlt: “Een lege schoen, dát is pas liefdevol!” Mag ik me even verschonen, mijn luier loopt namelijk vol.

Pedagogen, ik heb veertig jaar met ze moeten werken. Vertel mij niets. Schriftgeleerden met nutteloze weetjes en vage tegenstrijdige theoretische aannames, die hun toko met deze waanzin in stand houden. Laat ze zelf hun schoen zetten. Wedden, dat de Sint er een geurvreter in stopt. Geurvreter? Hoezo? Waarom? Simpel.

Omdat hun mening stinkt!