Ronald Lamping (foto: Het Krantje)
Ronald Lamping (foto: Het Krantje)

COLUMN: PUSH-UP

Columns 91 keer gelezen

Heerlijk bericht. Nog een keer lezen. Kan er geen genoeg van krijgen. Het staat er echt. Nogmaals . pak ik de krant. En ja hoor, mijn leesbril deugt nog, want er staat: “Militairen zijn niet fit!”

Door Ronald Lamping

Ga naar binnen, sluit deuren en ramen en doe de radio aan. Hét rampenplan! Als morgen de vijand binnen stormt en we naar de wapens moeten grijpen, wordt het geen feestje. Jan Soldaat bakt er niets van. Het blijkt een slappe vaatdoek, die last heeft van kriebelhoest, eczeem en zweetpoten. U begrijpt als geen ander: “Daar win je de oorlog niet mee!”

Ook het hogere kader blijkt de conditie te hebben van een stoeptegel. Al die brulboeien en lawaai papagaaien hebben de longcapaciteit van een triangel. U voelt mijn leedvermaak. Mijn lichting was 71-6. Ik krijg er soms nog diarree van. Straks meer.

De huidige soldaat is een doetje. Dat heet de krijgsmacht. Macht of ónmacht? Ze zakt voor het simpelste conditietestje. De Taliban lacht zich een loopoor. Zij lezen ook internet in hun Afghaanse grot met als email adres: Tora Bora@hotmail. com! Dáár komt de vijand uit Holland. De Taliban bibbert, want deze Hollandse jongens haalden wél hun test. Anders werden ze niet uitgezonden. Massaal slaat de Taliban op de vlucht.

Totdat zij te horen krijgt wat die test inhield. Tot 31 jaar is het criterium 20 Push-ups, 30 Sit-ups en 2400 meter rennen in 12 minuten. Voor het oudere kader is de limiet 8 Push-ups, 12 Sit-ups en 1800 meter. Een beetje kwieke bejaarde met staar, diabetes 1 en een rollator tekent voor het dubbele.

Lachen. Wie niet aan de limieten voldoet gaat niet mee naar pretpark Kabul. Je verwacht een keiharde training. Bloed, zweet en tranen, zou Dré zeggen. Jongens van Stavast, waar Joop van den Ende al snel wéér zo'n musical voor zou componeren: “Push-up, de musical!”

Niet, dus. Ruim de helft slaagt, wat na een ingewikkelde rekenkundige bewerking betekent, dat de helft zakt. Een deel komt niet eens opdagen. Ook het kader bakt er niets van en bij hen is de opkomst nog slechter. De hoogste rangen, die hun mond vol hebben van discipline en verantwoordelijkheid, blijven lekker binnen met een bakkie koffie en een speculaasje (100% roomboter), terwijl de plicht hen roept. Gééf Acht! Tuurlijk, maar nu even niet!

Mijn diensttijd was vreselijk. Lanterfanten en doelloos rondhangen. Geen plan, geen streven, niets. Maanden van ultieme verveling en nutteloosheid. Alles gelardeerd met oeverloos onnozel gekrijs van kleinburgerlijke omhoog gevallen schlemielen, die thuis niets te vertellen hadden en hier hun troosteloze huwelijk wilden compenseren over de hoofden van langharige ongemotiveerde pubers.

Vreselijk. Ik kan niet tegen pseudo autoriteitjes, die ons zagen als speelballen voor hun frustraties en tekortkomingen. Veel geschreeuw en al helemaal geen wol. Het leek wel een kliniek voor maatschappelijk ontheemden en de obsessie om hun nep macht uit te oefenen. De equivalent van het afgrijselijke ontgroenen van nieuwe studenten. Uitgevoerd door verwrongen geesten en bekakte stumpers, waar tijdens de conceptie iets afschuwelijk mis moet zijn gegaan.

Onze jongens hebben geen conditie. Erger blijft, dat het kader ondermaats presteert en als bedroevend voorbeeld absent is bij een test. Dát moet ons verdedigen, daar betalen we dus belasting voor. Een krijgsmacht, dat voor meer dan de helft bestaat uit astmatisch hijgende krukken en gemankeerde stroopsoldaatjes.

Kunnen we rustig slapen? Daar gaat het om. De geruchten zijn niet mals. Toch maar positief eindigen en niet doemdenken over een schaterlachende Taliban. Daarom dit kleine toepasselijke grapje.

Soldaat tegen kolonel: “Ik wil kapitein worden!”

Kolonel : “Ben je soms krankzinnig?”

Soldaat : “Moet dat dan?”

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant