Column: SJALOM

El AL. Dan weet je het. Hun bewaking op Schiphol is zo extreem, dat het ons verbaasde, dat ze al niet op de loer lagen onder ons bed thuis. Overal staan bewapende Rambo's. Dit heet vakantie.

Door Ronald Lamping

We moeten ons melden bij de security, die vraagt hoe we naar Schiphol kwamen. Onze zoon bracht ons. Na vijf minuten zegt hij: “U kwam met de taxi, hé?” Dit trucje ken ik goed van onze reizen naar Amerika. “Nee”, antwoord ik laconiek, “met onze zoon”. Een amateur terrorist uit de Afghaanse onderbond zou er nog niet intrappen.

De omslag van -2 naar +33 graden binnen 4,5 uur vliegen is extreem. Het lichaam protesteert. De hitte mept ons in Tel Aviv in het gezicht. We happen naar adem. Mijn mobieltje piept. De sms kwijlt: “Welkom in Israël!” Ik krijg het idee, dat elke stap geregistreerd wordt.

Uit historisch perspectief is Israël –met Egypte- het hoogst haalbare. De Champions League voor hen, die in de geschiedenis duiken. Bekende en beruchte namen passeren ons bij bosjes. Namen uit het journaal, de kranten en uit de kronieken van het verleden. We staren er geboeid en gepassioneerd naar. Hier sta je oog in oog met de beladen wereld historie.

Nazareth, waar Jezus opgroeide, Bethlehem, waar Hij werd geboren en Jeruzalem, waar Jezus via de kruisweg, Via Dolorosa, op weg moest naar zijn kruisiging op de berg Golgota. Het zijn exceptionele bedevaartsoorden met een ultiem geloofsgehalte. We zien mensen huilen en zich letterlijk op de meest heilige plaatsen storten. Ze leggen foto's op de steen, waarop Jezus werd gewassen en gebalsemd. Een invalide jongen wordt door zijn moeder moeizaam uit de stoel geholpen om met zijn voorhoofd de steen aan te raken. We kijken geroerd naar dit aangrijpende beeld.

De kribbe is een hoogtepunt, waar je lang voor in de rij staat. Dan duik je een kelder in en sta je oog in oog met een in de grond aangebrachte ster. Gelovigen staan hier nu bij het voor hen hoogst bereikbare. Er vloeien tranen, evenals op de plek, waar je de berg Golgota door een gat kan aanraken. Daar, waar het kruis stond. Mensen hebben er jaren voor gespaard.

Het graf van Jezus en het meer van Tiberias, waar we varen in een haast beklemmende stilte. De Jordaan, waar we getuige zijn van mensen, die in trance gedoopt worden. Het intrigerende holocaust museum Yad Vashem en het toeristisch drijven in de Dode Zee. De Golan Hoogvlakte, jarenlang dé gevechtsplek in het Midden-Oosten. Een bord op de top geeft aan, dat in verte Damascus ligt. We staren naar een bord bij de grens met Syrië. De tekst is duidelijker, dan de regels van tien dikke boeken tezamen: “Valley of Tears”.

Jeruzalem is van de buiten categorie. Vanaf de Olijfberg dalen we lopend af naar de oude stad. Bij de poort komen verleden én heden pijnlijk samen. De volgende dag loopt hier Obama. We zien honderden (..) zwaarbewapende soldaten. Die zien we ook bij het parlement, de Knesset. De detectie poortjes bij de beroemde Klaagmuur draaien overuren. Wat we daar zien is eigenlijk surrealistisch.

Ultraorthodoxe joden met hun zwarte hoeden en lange sliertige bakkebaarden staan uren lang met een soort van heupwiegen te bidden tegen de muur. Ik moet een keppeltje op en word gescheiden van vrouw en dochter. Ieder zijn of haar afgescheiden deel. In de muurspleten zie ik honderden briefjes met wensen en vragen. Een smeekbede om mijn pensioen niet verder te verlagen lijkt me ongepast. Ik raak de muur wel aan. Ik blijf een simpele toerist.

Uitrusten in het Benidorm van Israël, Eilat. Flauw denken (“Ze vergaderen nu”) aan werkende oud collega's, dan van +34 graden naar -5 ! We staan pal naast de Air Force One van Barack. Omgeven door twee helikopters met zwaar bewapende Badr Hari's. Ik maak stiekem een foto met een hoog kinderachtig gehalte. Ik ben de goed getrainde lijfwachten lekker te snel af. Of, zoals hun baas zou zeggen:

“Yes, we can!”