Column: TROTS

Obama op Robbeneiland. Hij werkt aan zijn PR-show. Obama is onverdeeld theatraal en heeft een ongelooflijk gevoel voor dramatiek. De doorsnee Amerikaan trapt daarin. De met de paplepel ingegoten affectie is een aanwensel. Ik ervoer de hartelijkheid als fijn maar ook als basis routine van een volk. Honderd keer per dag: "How are you today?" Als nuchtere Hollander heb je tenslotte de neiging om te denken: "Kennen wij elkaar?"

Ronald Lamping

Obama heeft zijn zaakjes prima voor elkaar. De publiciteitsmachine werkt op volle toeren. Robbeneiland is vanaf Kaapstad zo per boot te bereiken. Een nietszeggend eilandje, ware het niet, dat Nelson Mandela er 18 jaren gevangen zat. Dát geeft het dorre eiland met zijn kalksteengroeven het cachet van bedevaartsplaats. Obama's staf huppelde van opwinding. Een plaatje in de cel maakt meer indruk dan de blakende president naast de verzwakte Nelson in zijn streepjespyjama.

Obama dus op de foto in de cel van Mandela. Met de handen in de zakken tuurt hij naar buiten door het kleine venster. We zien alleen zijn rechte rug. Hij zegt niets, maar weet, dat achter hem tientallen fotografen er voor zorgen, dat dit beeld van de peinzende Obama wereldnieuws gaat worden. Daar gaat Barack mee scoren. Of is hij eerlijker?

Politici liegen meer dan ze adem halen. Om president te worden ben je Pinokkio tot de vierde macht! Veel beloven; dat vooral. Obama weet heel goed hoe hij zich in de cel dient te gedragen. Hij staat stil in gedachten. Laat hij de slavernij passeren of voelt hij de vernedering, die Nelson onderging? Zou kunnen, maar misschien dacht hij simpelweg: "Ik lust wel een hotdog!"

Ik lees geen gedachten. Kán het dus niet weten, maar bij politici is het vaak een voorgekauwde show, zodat ik hen niet geloof. Is Obama in een toestand van opperste trance of weet hij wat dit beeld kán opleveren. Denk hij slechts aan de zwoele nacht met Michelle, die het onverminderd vet vindt om hèt met 's werelds machtigste man te doen? Je weet dat dan weer niet.

Ooit stond ik zelf in de cel van Mandela. Een simpele barak met een zeer smalle gang en een rij sobere cellen. Ik stond er niet met mijn handen in de zakken filosofisch te wezen. Kan dus ook aan mij liggen. President versus dorpsonderwijzer. Dan leg je het al snel af. Er kwam in die cel niets tot mij. Ik vond het, geloof ik, triest voor Mandela, maar kreeg geen driedimensionale gedachten of andere spirituele inspiraties. Terwijl ik uit hetzelfde raam keek als Obama.

Wat ging er werkelijk door de president heen? Een miljoen voor zijn gedachten. Misschien dacht hij: "Mijn broek moet nog naar de stomerij" of "Vanavond toch wéér niet bobotti!" Geen waarzegger of liplezer, die het ons kan vertellen. Het zou dus zomaar kunnen, dat Obama dacht: "Verrek, niet vergeten. Mijn APK verloopt!"

Ik spot er maar wat mee. Geloof helemaal niet in de intentie van die peinzende in gedachten verzonken president. Zelfs bij ons is alles georkestreerd. "Een beetje dom", zou Willem (!) zeggen. Dat kwam er echter bij het inoefenen zo houterig uit, dat Max de tekst overnam om vervolgens uit te groeien tot idool van de slaafs volgzame natie.

Obama scoorde. Hoe dan ook! Prachtbeeld van die man met de handen nonchalant in de presidentiële zakken. Waarschijnlijk gearrangeerd van minuut tot minuut. Áls dat zo is, dan hoeft hij er niet trots op te zijn. En dát strookt dan weer totaal niet met het Afrikaanse opschrift bóven de ingang van Robbeneiland. Dat luidt namelijk:

"Ons dien met trots"