Column: 2013

Columns 96 keer gelezen

Laatste stukje van dit jaar. We verdrinken in de jaaroverzichten. Wil er best aan meedoen. Zelf interesseert het me niets. Ik kijk nooit terug. Maar ik houd me aan de regel. Valt nog niet mee.

Ronald Lamping

Er is niet veel blijven hangen. Geen opwinding. Mijn bloeddruk in december lag op hetzelfde niveau als in januari. Zo ook de suikerspiegel van mijn diabetes 2. Helemaal oké! Door de pillen. Ik ben dus chemisch gezond en loop niet rond met een ID kaart, maar met een bijsluiter.

Een terugblik. Op 10 januari stierf Christel Adelaar. Wie? Christel Adelaar. Er gaat bij velen geen lampje branden. Ken uw klassiekers! Ik ga er niet uitgebreid op in. Het moet uit uzelf komen. Tipje van de sluier! Bij haar uitvaart zei de laatste spreker: "Dag vogels, dag bloemen, dag Christel!" Hebbes?

Mammaloe ging hemelen. Pipo en Mammaloe hebben me altijd geïntrigeerd. Die dwaze clown en zijn meissie. Kregen een dochter, Petra. Ik kon me daar weer eens niets bij voorstellen. Pipo en Mammaloe aan het rollebollen in die huifkar. Ik zie ze nog niet zo gauw liggen. Hij met z`n flapschoenen en bolhoedje. Het kan niet anders zijn geweest, dan dat Pipo na negen maanden verrast uitriep: "Sapperdeflap, Mammaloe, wat krijgen we nou?"

Op 25 maart een ander sterfgeval. U weet het! Wat, niet? Dan maken we er een leuk spelletje van. Geinig tijdens de donkere dagen. Gaan we. Op de uitvaart stonden drie kisten. De aanwezigen stelden vragen. Tenslotte was het woord aan de uitvaart leider. Hij schraapte de keel en vroeg plechtig: "Wil de kist van de echte quizmaster nu zakken!" Goed geraden, daar ging Herman Emmink!

Dan hèt hoogtepunt van 2013. De doventolk bij de uitvaart van Mandela. Ik heb er enorm van genoten. De apotheose van 2013. Ook de komende dagen zal deze gebeurtenis niet overtroffen worden. Niemand gaat daar nog overheen. Ik leg het uit!.

In maart waren we op het vliegveld van Tel Aviv. Niets bijzonders. Nu stond daar echter The Air Force One van Obama. Rondom het toestel zag ik drie helikopters staan, die meteen de lucht in konden. Daar weer omheen zwaar bewapende militairen met agressieve koppies en het automatisch geweer in de aanslag. Zelfs een mug kwam niet in de buurt!

Dan Obama bij de uitvaart van Mandela. Staat hij karakteristiek te oreren met naast zich binnen handbereik een totaal psychisch gestoorde snoeshaan. De man staat daar als doventolk met zijn armen te zwaaien. Geen dove, die het begreep. Hij wapperde naar links, hij zwaaide naar rechts. Ondertussen zaten mondiaal alle doven te morrelen aan hun toestel, omdat ze dachten, dat het om een atmosferische storing ging.

Het mooiste moment moest toen nog komen. Ik denk niet, dat velen het gezien hebben. Ik bof! Ik zag het wel. Obama trok weer eens pathetisch van leer. Hij schetste met wollige woorden het leven van Mandela. Toen gebeurde het! Obama keek bijna ongemerkt uit zijn ooghoeken naar de psychopaat naast hem. Toen wachtte Obama twee tellen, omdat hij dacht, dat de doventolk hem niet kon bijhouden. Dit moment werd later door een echte doventolk vertaald. Terwijl Obama keurig inhield gaf de dwaas al zwaaiend aan: "Ik moet plassen!"

Dit was mijn hoogtepunt. U dacht natuurlijk, dat het eigenlijk de teloorgang van Albert Verlinde zou zijn. Nee, hoor! Fout! Heb toch wel weer medelijden met de griezel. Daarom stuurde ik hem een Kerstcadeau. Niet iets over Onno Hoes, maar van een verre neef, Johnny Hoes. Een ouderwets grammofoonplaatje van vinyl. De tekst?

"Oh, was ik maar bij moeder thuis gebleven!"

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant