Column: GAT

Columns 82 keer gelezen

Ik heb geen gat in mijn kop, maar in de AOW. Dat wrijven ze me wekelijks in. Brieven met een denkbeeldige rouwrand. Ik moet er vooral aan denken, dat ik binnenkort geen bips, maar een AOW gat heb. Zeker drie maanden armoe. Zoiets, bedoelen ze.

Ronald Lamping

Mijn vrouw werkt nog. Die kijkt me schuin aan. Zij dagelijks de deur uit voor de poen en ik onderuit de krant lezen. Dat kon ze nog hebben. Mijn financiële inbreng streek de plooien enigszins glad. Wel weet mijn vrouw aan het eind van de maand: "Is je fooi al binnen!" Heel motiverend. Dat gaat nu nog minder worden en zij speelt er toepasselijk op in: "Doe eens wat. Kom eens van je gat!"

AOW gat! Dat kost me een dikke €1.500. Ben ik mooi mee. Mijn vrouw leest de rouwbrieven van de SVB en kijkt me aan. Het is de begerige blik van een half ondergedoken krokodil, die een impala uit het meer ziet drinken. Twee slagen en de impala verandert in een eenhapscracker.

Ik weet, dat ik nu mijn mond moet houden. Ik ga over op plan B. Zo opper ik het idee, dat ik wel de boodschappen zal doen. Met als toegevoegde waarde het stofzuigen van de drie verdiepingen. Dan kijkt ze me aan met een blik, die slechts wil zeggen: "Zie ik er nou zo stom uit?"

Ik moet iets doen om mijn positie te waarborgen. Nooit verwacht, dat ik onder de guillotine van een AOW gat zou vallen. Je kunt onder de bus komen, van de trap lazeren of stikken in een dropje, dat de verkeerde afslag nam. Nee, ik donder in een WAO gat.

Ik lees een artikel. Mijn redding. Het verschil tussen ergernis en een onwrikbare band tussen mijn vrouw en mij. Voor de duidelijkheid; ze mag het geld gebruiken, dat we gespaard hebben voor mijn uitvaart.

Een gezellig onderwerp voor een romantisch etentje. Ze kijkt me vol ongeloof aan en vraagt: "Wat is dat voor waanzin?" Ik pak het artikel. Ze leest: "Liever op de snijtafel dan cake en koffie". Als ze klaar is, legt ze het neer en zegt, messcherp: "Prima!"

Ze vindt het dus niets. De Duitse patholoog-anatoom Gunther von Hagens prepareert overschotten voor een tentoonstelling over de pracht van het menselijk lichaam. Als je je lichaam ter beschikking stelt, ben je meteen van de uitvaartkosten af. Een win-winsituatie. Wat let me? Het WAO gat is dicht! Zelfs met overschot, waar we weer van kunnen reizen. ("Waar betalen jullie die reizen toch van? Met de winstpakker van mijn crematie")

Ik lees het artikel nogmaals. De journalist schrijft beeldend. Letterlijk: "Ze plukt het vlees los of het een soepkip is". Een stuk verder: "Het vet wordt van de botten verwijderd en dat lijkt verdacht veel op een roerei". Tenslotte zegt de medewerkster, dat het gaat om de plastinatie methode, waardoor niets rot en het ook niet naar ruikt. Mijn vrouw zet in haar hoogste versnelling de spot in: "Niets van je ruiken! Dat is dan ook voor het eerst!"

Ik ga nu ook twijfelen. Wil ik wel op een tentoonstelling staan? Geprepareerd om te bekijken. Fijn met de museumjaarkaart naar ome Ronald. Een sukkel op een sokkel. Enkele delen gaan de scholen langs voor educatieve doeleinden. Sta je weer voor de klas. Nou ja, je voorbewerkte linker knieschijf of je geplastificeerde nier.

Je WAO gat vullen met de spaarcenten van je crematie. Ik zou het moeten overleggen met het gezin. Die beslissing neem je niet alleen. Mijn dochter is zeker tegen. Mijn vrouw wil er niet eens over denken. Mijn zoon wel. Die zegt zeker: "Laat je tampeloeres plastificeren!" Op mijn vraag, hoezo, zal hij zeker antwoorden:

"Dan sta je echt voor paal!"

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant