Column: SCHOOLPLEIN

Bijna een jaar voorbij. Zwarte Piet conflict is verstomd. Kerstmandiscussie? Ik niet. Een ouwe vent, die al jaren niet verder komt dan "ho, ho, ho", heeft zorgzwaartepakket 8 of 9. Maar als hij zo door wil gaan en zelfs geen gebruik wil maken van de thuiszorg, wie ben ik dan?

Ronald Lamping

Voor mij een omslagjaar. Ben toegetreden tot de sekte van oma`s en opa`s op het schoolplein. Een kudde gepensioneerden, die nu functioneert als tijdklok. De vrijheid, blijheid van het niets doen is ingeruild voor het spoorboekje van de basisschool.

Uniek beeld. Ik bekijk het van afstand. Voel me niet prettig om aan de andere kant te staan. Veertig jaren binnen de school en nu rillend van de kou buiten. Gevangen tussen kwetterende moedertjes, die een scala aan Libelle wijsheden uitwisselen. ("Eet die van jou ook zo slecht? Die van mij wil alleen maar pindakaas" "Oh ja, jôh?") Daartussen dan die dolende oma`s en opa`s.

Ik observeer het met precisie. Het is een sjokkende kudde van ouderen, die licht gebogen met de handen diep in de zakken, het schoolplein op slentert. Voor velen jaren geleden. Voor mij bekend terrein. Ik kan niet aan die status wennen. Vroeger het initiatief over schooltijd en het naar huis gaan strak in handen, nu een wachtende opa met een druipneus en verkleumde vingers.

Wat is er veel veranderd. Een ver van je bed show. Tot nu! Veel jonge ouders werken. Gingen hypotheken aan, die als knellende dwangbuis de gezinnen omklemmen. De oudjes worden afgestoft. Aap, noot, Mies versus iPad. Antieke schoolplaat versus smartboard. Even versus ff. Wordt met dt, versus geen idee!

Ik zie aan enkelen, dat ze er geen zin in hebben. De houding, het loopje. Gek op hun kleinkind, maar toch. De AOW leeftijd strookt niet met de leeftijden in de onderbouw van de basisschool. Die diepe leeftijdskloof is van de gezichten af te lezen.

Ik vermoed, dat een enkele opa liever naar de tandarts gaat voor een wortelkanaalbehandeling, dan dat hij zich opnieuw moet verdiepen in het voorlezen van zo`n sprookje over de comateuze prinses en de prins, die zich als een geflipte patholoog-anatoom op het stoffelijk overschot werpt.

Oma`s en opa`s moeten terug in de tijd. Ik zie het. Ik hoor een oma zeggen, dat haar kleinkind zijn jas aan moet doen, omdat het koud is. Ik bedenk me, dat deze oma dus ‘mantelzorger’ is. Een andere oma krijgt een tekening onder haar neus geduwd.

Ik kijk onbewust mee. Wat ik zie stemt niet al te vrolijk. Oké, Karel Appel is er miljonair mee geworden. Ik zie een licht motorisch gestoorde schets, die schreeuwt om de schoolarts. Oma brandt haar nazaat ter plaatse niet af en zalft: "Mooi, jôh, wat is het precies?" Het kleinkind staart haar trots aan en weet: "Dat ben jij, oma!" Plots bedenk ik me, dat het toch beter lijkt dan ik aanvankelijk dacht.

De kudde oma`s en opa`s verspreidt zich voor de lunch. Lopend, met de fiets, of met de auto. Over een uur moeten ze terug zijn. Het is een strak regime. Wij doen er ook aan mee. Terwijl we naar huis rijden, worden er al plannen gesmeed voor de rest van de middag: "Als we straks snel naar de Makro gaan, zijn we net weer op tijd terug op het schoolplein!" Het is geen oppassen, maar een met militaire precisie uitgekiende strategie. Een logistiek hoogstandje.

Tegen de avond volgt de bevrijding. De ouders van Dean halen hem op en eten steevast mee. Mijn zoon denkt leuk te zijn: "Ga je Chinees halen?" Ik kijk hem verbaasd aan en vraag: "Hoezo?" Voorzet voor open goal, als hij gierend van de lach antwoordt:

"Je bent nu toch afhaalopa!"