Afbeelding

Column: STRAFEIS

Columns 111 keer gelezen

Bestuurder van een auto vliegt uit de bocht en raakt op het fietspad passanten. Een oma, opa en kleinkind overleven het niet. Drie mensen uit één familie vinden een tragische dood. Van vreugde naar drama. Binnen twee seconden.

Ronald Lamping

Het leven lachte hen toe. Fietsen met je kleinkind. Grootouders, gezond van lijf en leden. Een uitstapje langs akkers. Op fietspad om gevaren zo goed als mogelijk uit te sluiten. Tevergeefs. De auto schiet het fietspad op. Aan een ontluikend leven komt abrupt een einde. Opa en oma hadden wellicht ook nog jaren te gaan. Wel gegund, niet gegeven.

De bestuurder had te hard gereden. Diepgaand onderzoek wees niet uit, hoe hard. Geen drank of drugs. Foutje, dat wel. De straf bleef steken bij een taakstraf van 120 uur. Er waren geen bewijzen om een zwaardere straf op te leggen. Drie mensen gedood. De dader mag ergens auto`s wassen of zo! Dat zal hem leren!

Laura en Dominique gingen nog wat drinken nadat de dienst van laatstgenoemde er op zat. Recidivist (..) Van G. reed hen fataal aan. Twee 18 jarige meisjes wilden stappen. Een aangeschoten en veel te hard rijdende Van G. maakte abrupt een einde aan hun leven en het onbezorgde, hoopvolle leven van ouders en gezinsleden.

Van G. krijgt nu van de rechter zijn rijbewijs terug, omdat hij dan zijn terminaal zieke vrouw kan bezoeken. Twee meisjes werd wreed een veelbelovende toekomst afgenomen. Niet door eigen roekeloosheid, maar door het onverantwoord en onaanvaardbare gedrag van een asociaal, die opnieuw de fout inging. De rechter toont meer empathie voor dader, dan voor nabestaanden.

Leven wij in een wereld van ‘oog om oog, tand om tand?’ Nee! Wij zijn een ontwikkeld volk, dat zich in de regel niet laat leiden door wraak, revanche of vergelding. We kunnen echter niet leven met een onevenredige en totaal uit balans geraakte vorm van genoegdoening. Met zware straffen krijg je het leven niet terug. De onwaarschijnlijk en niet te plaatsen milde strafmaat van de beschreven tragedies, duwt de nabestaanden echter nog verder in de put van verdriet, waarvan de bodem al in zicht was.

Justitie verwijst naar relevante artikelen 5 en 6! Vijf als men slingert om een kaart te lezen, als men mobiel belt. Dat soort zaken. Zes, wanneer er sprake is van te hard en roekeloos rijgedrag of een excessief alcoholgebruik. Kille cijfers uit de verkeerswet, die de meetlat zijn, waar langs men het gedrag van de overtreder meet. In een land en cultuur, waarin wij naar de wet willen leven, is dit te billijken.

Diep verdriet en peilloos diep leed laten zich echter niet vangen in wetten en artikelen. Wat we missen is de menselijke maat, die vervangen wordt door op papier gezette regels. Rouw en eindeloze pijn vragen om meer dan het naleven van de wet. We vragen de rechtspraak niet om onbesuisde represaille, maar om een gevoel, waarmee de nabestaanden een boei krijgen om zich aan vast te klampen en een genoegdoening om het leed te verankeren en verder proberen te gaan met het leven, dat rest.

Een recidivist die twee jonge meiden kapot rijdt, verdient geen herkansing nu zijn vrouw zo ziek is. Neem bus of taxi. Dat rechters dit niet snappen geeft de kloof aan tussen het inlevingsvermogen van de rechterlijke macht en de ontwrichte levens van gebroken nabestaanden.

Doodstraf dan maar? Langere celstraffen? Weet ik niet. Wat ik wel er -en herken is de fatale discrepantie tussen kille uitspraken en de ontreddering van nabestaanden. Vrouwe Justitia heeft een blinddoek voor. Onnodig!

Ze is namelijk al stekeblind!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant