VEENHUIZEN

Sandro G. had een geinig plan. Kwam mooi uit. Saaie dag, niets op tv. Daarbij kon hij wel wat geld gebruiken. Poen is belangrijk. Voor respect, weet je! Hij belde een maatje. Die Sandro, toch. Heerlijke vindingrijke jongen.

Daar zouden er meer van moeten zijn. Niet luieren. Niks spijbelen. Initiatieven tonen, daar gaat `t om. Sandro is een voorbeeld voor al dat loslopend tuig, waar wij alleen maar last van hebben.

Sandro had geld nodig. Wilde hij best wat voor doen. Krantenwijkje was niks. Vakkenvuller was slechts één letter verwijderd van zakkenvuller. Dan kreeg je geen respect, man. Weet je! Sandro bedacht iets beters. Een joch vol ideeën.

Sandro en maatje Ziya liepen naar de Beeklaan in Den Haag. Effe shoppen. Bij juwelier Ruud Stratmann. Iets blinkends voor de respect, weet je. Nee, hij kon het niet betalen. Dat vond juwelier Ruud dan weer niet fijn. Sandro bleek ook hier vindingrijk. Hij schoot de juwelier gewoon dood. Die Sandro. Altijd goed voor een oplossing. Respect, man!

Sandro bedoelde het goed. Ruud Stratmann had het gewoon niet begrepen. Sandro en Ziya waren uit op centjes. Toch niet verboden? Ruud verzette zich tegen het proletarisch winkelen. Dat scenario groeide zelfs Sandro boven het hoofd. Paf, paf! Dag Ruud. Respect, graag!

Nu zit Sandro zonder respect, maar mèt straf in de cel. "Het was paniek, man", sputtert hij nog. Die malle rechter dacht van niet. Jarenlang de bak in, doei! De bak in? Valt wel mee, blijkt nu.

Sandro zit met ander moordend tuig in Veenhuizen. Center Parcs Veenhuizen om precies te zijn. Daar zitten langgestraften. Eigen schuld, dikke bult. Mooi niet. Het is een vakantieoord voor de kwaadaardige crimineel. Het leven ontnemen van een onschuldige hard werkende middenstander wordt in Nederland beloond met een pretpakket en animatieteam. (Nog iets drinken, Sandro?)

Moordend gajes mag er schilderen, koken, tuinieren en tv kijken via 55 netten. Ze verzorgen kippen, skypen vrij met de familie (Respect, hier. Lachen, man!) en hebben een vrij uitzicht op de Drentse weilanden. Moestuin, maar geen komkommertijd, zoiets.

De heren moordenaars moeten verhuizen, omdat we Noorse gevangenen gaan herbergen. Dat pikken Sandro en zijn maten niet. Een collega van Sandro heeft een goede reden. Levenslang gestrafte Hüseyin laat weten, dat hij meer buiten komt en minder last heeft van allergie. Dan komt hij met een voltreffer waar we niet omheen kunnen: "Ik zie medegevangenen opknappen!"

Het moet niet gekker worden. Natuurlijk, vrijheidsberoving wil nog niet zeggen geestelijke kapot maken. Het andere uiterste is in de watten leggen. Fijn voor mevrouw Stratmann en andere nabestaanden van moordende idioten. Opbeurend dat skypen en dit geinige moestuintje, terwijl zij wakker liggen van diep verdriet en onmeetbare pijn in geest en lichaam. Zij knappen niet op, maar af!

Sandro en consorten moeten hun brutale bek houden. Zij hebben veel van hun rechten verspeeld, omdat ze iets wezenlijks vergaten. Wat?

Hun plichten!