Columnist Ronald Lamping.
Columnist Ronald Lamping.

OM TE HUILEN

Columns 106 keer gelezen

Langzaam zwenkt de camera naar links. Een beklemmend schouwspel. Achter in beeld staat een plantje in een pot. Het is zo ijzingwekkend stil, dat het lijkt of we het plantje horen groeien. Wat volgt is een onmetelijk diepe leegte in een ogenschijnlijk dagelijks tafereel. Het beeld bevriest. Dit houdt seconden aan. De kijker lijkt te worden gehypnotiseerd door de ontstane scène. Surplace van het brein. Boven het plantje tikt een hangklok de stilte weg. Tegenstrijdig, want de tijd lijkt stil te staan.

Seconden lijken minuten, minuten lijken uren. Opnieuw dat broeierige stilzwijgen. Miljoenen houden de adem in. De cameraman kent het draaiboek. Hij weet, wat er van hem wordt verwacht. Zijn camera rust geroutineerd op de schouder. Het desolate tafereel komt in beweging. Nauwelijks zichtbaar. Er is commotie. Een metamorfose van stilleven naar verwarring. Van verwarring naar ontreddering. Nog immer geen geluid. Dat duurt niet lang. Plots is daar een huiveringwekkende snik. Gevolgd door een golf van emoties. De tranen rollen over de wangen. Een doordrenkte zakdoek absorbeert eigenlijk niets meer. Wij, ook ik, kijken er naar. Hebben de televisie er voor aangezet. We staren naar het diepe onverwerkte verdriet van hen, die misschien een gezin verloren. Misschien een kleinkind. Een zoon of dochter. In wezen doet dat niets ter zake. Leed laat zich niet wegen en meten naar kwantiteit. Wij kijken. Niemand vraagt zich af, waarom? MH 17 neergeschoten. We weten het. Kennen de details. Hebben 365 dagen pijn, verdriet en alle gerelateerde gebeurtenissen op ons netvlies staan. We waren geschokt, ontdaan en verward. We horen het een oma nog zeggen: "Mijn enige kleinkind, 4 jaar!"

Ik heb geen antwoord. Waarom kijken wij naar het intense verdriet van mensen, voor wie het leven nooit meer zal worden, als het daarvoor nog zo vanzelfsprekend leek? Waarom staren wij naar huilende nabestaanden en snikkende bloedverwanten? We zijn onderdeel van onvoorstelbaar persoonlijk leed, dat eigenlijk geen pottenkijkers duldt. Gênant en pijnlijk. Overbodig, ook. Om de rouw en lijdensweg van nabestaanden (enigszins) te begrijpen is het niet nodig om onderuit gezakt op de bank de verdere ontmanteling te zien van schreiende en hevig onthutste familieleden tot menselijke wrakken.

Wat lokt ons toch om er naar te willen kijken? Zenders verzuipen al in emotieprogramma`s. Leed als amusement. Huilen en wanhoop als onderpand voor voldoende kijkcijfers. Persoonlijk kijk ik nooit, maar dan ook nooit naar dat soort pulp. Geen seconde. Wel naar drie documentaires over MH17. Zit me niet lekker. Ik weet wat er gezegd wordt. Ze hoeven niet op tv! Doen het zelf, geven zelf toestemming. Lijkt waar. Maar zijn al deze hevig geëmotioneerde nabestaanden in staat om helder de gevolgen te overzien? Moet je deze mensen daar sowieso mee lastig vallen? Wat voegt het toe? Zijn ze voldoende in balans. Als ik de eruptie van wanhoop, lijden en onverwerkte rouw zie, wellen bij mij twijfels op.

We keken. Massaal. Naar totaal ontwrichte personen. Naar hartverscheurend snikkende ouders. Ontroostbaar en gebroken. Wij waren bij hen thuis. Binnen de muren, waar ze het afschuwelijke nieuws ontvingen. Wij zagen de portretten en de brandende kaarsjes. Bovenal keken we ongegeneerd naar hun gekwelde geest en liters tranen. Tenslotte weet ik nu wèl, wat dat is.

Dat is om te huilen!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant