Ronald Lamping.
Ronald Lamping.

Column: LAMP

Columns 121 keer gelezen

Afgelopen zaterdag 66 jaar geworden. Hel je toch licht naar de 70. Ben geen man van verjaardagen. Doe er nooit iets aan. Geen zin in. Liep afgelopen 12 december even anders. Uitgenodigd voor presentatie en het aan-elkaar-ouwe-hoeren van het grote Kerstfeest in het Damcentrum. Routineklus. Al zo vaak evenementen gepresenteerd, ben moeilijk te verrassen. Tot afgelopen zaterdag dan.

Onder de klassieker "Niemand weet, niemand weet, dat ik Repelsteeltje heet", klonk voor mij die dag "Niemand weet, niemand weet, dat ik vandaag de 66 jaar aandeed!" Prima. Zelfs de organisatie wist van niets. "Wil je komen die zaterdag?" Is goed, tot dan!

Leuk kerstfeest. Soms aan de natte kant, maar dat weet je in ons land. De stemming was er niet minder om. Gezelligheid met eten, drinken en een heleboel optredens. Dan is het gauw goed. In Dickens-stijl met fraai uitgedoste Gezellen.

De horeca liet zich van hun beste kant zien. Geen wanklank. Geen politie, niets. Het publiek at, praatte en keek naar de soms vertederende optredens. Zo was daar een grote dansgroep met veelal (hele) kleine kinderen.

Die hadden een vedette meegebracht. Een vedette in de dop. Geweldig! Een groepje van pakweg 8 kinderen begaf zich naar het podium. Muziek. Beweging! Op een enkel meisje na. Die bleef stokstijf staan.

Een wanhopige begeleidster snelde toe: "Bewegen, dansen! Toe nou!" Het kind keek haar beteuterd aan, maar volhardde in de parkeerstand. Een traantje, waarna de ballerina in spe liet merken, dat met haar niet te spotten viel: "Ik heb het koud!" En: "Ik wil mijn jas!"

Dat zijn talenten. De jas kwam en het meisje zette in voor een onvergetelijk optreden. De Kerstman liep rond om met velen op de foto te gaan voor de kerstkaart. Lampionnenoptocht met arrenslee en de Kerstmannenband. Lol, alom.

Maar dan! De finale rond zeven uur was de geweldige jaren `40/`50 groep Sgt. Wilson`s Wintershow. Drie als traditioneel militair verklede dames met hun sergeant. Klassiekers in Andrew Sisters-stijl.

`s Middags hadden ze opgetreden bij het defilé ter ere van het 350-jarig bestaan van het korps Mariniers. Voor Willem Alexander. Leuk voorprogramma om vervolgens de finale op het Damplein te spelen. De juiste proporties.

Ondanks het sombere weer trokken ze veel publiek. Terecht, want er ging een golf van herkenning door de toeschouwers. Leuke act met klinkende stemmen. Een beter einde van een geslaagd feest kon de organisatie zich niet wensen.

Totdat de wind opstak. Eerst sloeg er een dakzeil voor de verlichting, waarna de dames in het donker stonden. Toepasselijk, wilde ik nog roepen, die WO2 verduistering. Maar zover kwam ik niet. Een enorme windvlaag sloeg onder de balk met verlichting, waarna de hele stellage richting publiek boog. Op tijd kon worden ingegrepen. Afgelast met de belofte, dat ze terug komen. Een sportieve ovatie van het publiek gaf de enorme waardering aan.

Mijn vrouw stond naast me. Na mijn afkondiging keek ze me geamuseerd aan. En terwijl ze op de balk met spotjes wees, zoog ze:

"Niks zeggen over je verjaardag en toch nog tegen de lamp gelopen!"

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant