DECEMBER

December! Verhoogde paraatheid. Ben geen feestnummer. Moet jaarlijks huilen om valse reclames van geüpdate happy families aan zo`n feestelijk gedekte dis. Nooit classificatie tante Jo, immer opgedofte lichamelijk uitverkorenen in sensueel hooggehakt zwart. Volksstammen denken echter: 'Hoe overleef ik deze narigheid?'

Ik moet oppassen. Niet benadrukken dat december me tegenstaat. Belangstelling veinzen en op lepe wijze festiviteiten omzeilen of tot minimum beperken. Echter, mijn vrouw kent me al 50 jaar. We zijn bezem en steel.

Sinterklaas is schijndood. Dean van 9 heeft er een mond vol van dat oudbelegen senior niet bestaat. Het kwartje begint te vallen, al blijven er nog centen steken. Hij wordt kritisch, maar zet wel schoen. Overgangsfase tussen diep geloven, heftige twijfel en pijnlijk beseffen. Het lijkt wel een huwelijk.

Als opa Ronald hem vilein uit de droom wil helpen, rest mij hoon vanuit het gezin. Raar! Vroeg hem slechts hoe hij dacht dat die ouwe knar mèt zijn knol op een flat kon komen en zich, zonder er vanaf te flikkeren, weer naar het volgende torenflat dak van 20 etages kon begeven. Dat pedagogisch hoogstaande eureka-moment vond niemand nodig.

Mijn '70 kaarsjes' wordt uiteraard niet gevierd. Kinderen komen langs, vermoedelijk. Vier nooit mijn verjaardag. Dat ”Hallo-dank je wel-had je niet moeten doen-ga zitten-wat drinken?” ritueel is voor mij een gruwel. Weet wat bezoek denkt: “Moeten we er heen? Echt? Niet te lang, hoor!”

Met Kerst heb ik al poleposition binnen. Mijn vrouw heeft genoeg van de boom. Van binnen juich ik euforisch, maar vraag met kilo`s meel in mijn bakkes: “Zeker?” Daar laat ik het bij. Wil mijn blijdschap niet in gevaar brengen.

De overigens fraaie kunstboom ligt opgebaard op zolder. Gesjouw en gedoe staan haar eindelijk tegen. Was bij mij al aan de kassa toen we hem kochten. Ben best een gezellige jongen hoor, maar niet het type van kerstdorpjes met ludiek klingelende draaimolens en nog meer van die kunststof troep.

Daarbij wil ik niet aan tafel eten, terwijl de Tiroler Express langs mijn bord rijdt in een oeverloos rondje dat tot pakweg 7 januari voortduurt. Niet aan mij besteed. Eten wel natuurlijk, maar dat hoeft voor mij niet op perron 3 van een plastic besneeuwde stationsrestauratie en dito skipiste, waar skiërs aan een draadje af en aan gaan. Bestaan er geen plastic lawines? Boem! Klaar!

Zijn wel naar zo`n kerstmarkt geweest. Word ik nerveus van. Bewegende ijsberen, een seniele Kerstman, waarvan de woordenschat niet verder reikt dan: “Ho, Ho, Ho!”  Ga integreren man! Volg een taalcursus. Grappig, dat die XXL Obesitas steeds “Ho, ho” roept, maar zelf doordramt en z`n muil blijft opentrekken.

December; heb er niets mee. Opsmuk, geforceerde sier. Sint, verjaardag, Kerst en Oudjaar. Voor mij, als diabeet 2-klant, een gruwel. Had laatst weliswaar een redelijke 6.8, maar kan na december zomaar op 8 of 9 zitten. Een wandelend suikerzakje. Gaat niet gebeuren. Dus, feestdagen? Verboden. Suiker? Verboden. Zeker?

Zo klaar als een klontje.