KNUFFELPROTOCOL

Knuffels. Nooit echt begrepen. Al jaren niet. De massa vindt het nodig. Het kan me eigenlijk niet schelen. Doen, wat je niet laten kunt. Of, nog zo`n cliché, ieder dier zijn plezier. Vertaald, elk mens zijn eigen wens.

Er komt een knuffelprotocol. Moet ik daar nu om lachen of huilen? Een teer onderwerp dat zich niet leent voor spot. Een knuffelprotocol. Dat kun je toch niet menen? Moet dan alles gevangen worden in convenanten en regelingen? Ik kan het leggen van knuffels goed plaatsen, als het een kind of kinderen betreft. Er is een zicht -en invoelbare verbintenis tussen een omgekomen kind en de knuffel. Een hechte band tussen het jonge kind en het voor hem of haar geliefkoosde baken van veiligheid. Een ontluikend bondgenootschap, gebaseerd op een onbreekbare lotsverbondenheid. De betovering en reuk van de pluizige gekreukte knuffel, die de duisternis en angst in de slaapkamer dragelijk maken.

Het plaatsen van knuffels voor volwassenen kan ik niet begrijpen. Ik zie geen enkele overeenkomst en vind het eerder een uiting van het er zelf graag bij willen horen, dan een waardig gedenkteken voor de omgekomen man of vrouw in kwestie. Het is meeloopverdriet, magneetemotie. Zwaan-kleef-aan-sentiment. Omdat-iedereen-het-doet-droefenis. Ik houd me er verre van. Heel ver! Dus, een knuffelprotocol. Mijn hemel. Wat volgt? Een tranenakkoord, een verdrietquotum? Daarbij, voelt ú zich eigenlijk nog veilig? De deskundigen vallen als vanouds over elkaar heen. Scherp ondervraagd door de Jeroen Pauws, Sven Kockelmanns of de benen van Eva Jinek. Die Jinek is hilarisch. Onderuitgezakt, spelend met de pen, schuift ze haar benen maximaal uit om een onoverbrugbare voorsprong te nemen op de mannelijke gasten, die hun ogen er niet vanaf kunnen houden. Bij Eva zou een verleidingsprotocol of hoge hakkenlimiet moeten gelden. Niet gek dat bij vriend Freek de Vonk oversloeg.

Miljoenen zetten hun wekker voor een Parijs krantje. Het krantje, waarvan de Ako boekhandel directeur zei, dat hij ze altijd aan het eind van de maand onverkocht "in de afvalbak lazerde". Ik zei het al, magneetemotie. Zich aangetrokken voelen tot een tragedie, er een onderdeel van willen zijn. Een ziekelijke masturbatie van bewogenheid met als vanouds: "Het komt nu wel heel dichtbij!

Onze regenten lieten zich weer van hun slechtste kant zien. Weg was plots hun solidariteitsgevoel met Parijs. Sodemieter op, zèg! Er komen verkiezingen aan. Empathie werd moeiteloos omgezet in bedenkelijke scoringsdrift. De mensen, die verantwoordelijk zijn voor het organiseren van onze veiligheid, gingen als straatvechters op de vuist. Bij wind mee, kon je ze in Syrië horen lachen. Ongenuanceerde kreten politiek . De Kalasjnikovs vlogen ons om de oren. De doorsnee burger hoorde de vage kreet, dat het dreigingsniveau nu "substantieel" is. Misthoorn Opstelten wist wat dat inhield: "Er zijn aanslagen mogelijk!" Analoog aan Colijn op 11 maart 1936, zei de VVD-er nog: "Ga gerust hockeyen!" Een PVV minister zou zeggen: "Ga gerust darten!"

Tenslotte toch nog een wrang grapje, dat me zo in de schoot werd geworpen en dat menigeen miste. De massapsycholoog van de Sande gaf de voorzet, die ik wel móet inkoppen. Hij wist: "We schrikken wel van de aanslagen!" Om het vervolgens onbedoeld morbide af te ronden met:

"Maar we laten ons niet kisten!"