COLUMN: UGH!

Mij is het niet helemaal duidelijk. Beter, helemaal niet. Ligt aan mij. We komen uit Nederland, drinken melk en eten andijvie met spekjes en een bal. We hebben een volkstuintje (“bloemkool gaat als een trein”) en houden van Linda. (zo gewoon). Jan Smit (ook gewoon) is de ideale schoonzoon en we gaan in de hypermoderne wereld van 2012 koekhappen en touwtrekken als Beatrix verschijnt.

Door Ronald Lamping

Columbus vertrok in 1492 richting Indië, maar raakte halverwege de weg kwijt door magnetische krachten, die hij uiteraard niet kon verklaren. Toen hij land ontdekte en bewoners zag lopen noemde hij hen Indianen. Verkeerd, maar geschiedkundig naar waarheid. Columbus wist niet beter. Indianen, dacht hij en zo zal het tot in eeuwigheid blijven.

Nederland doet weer eens mee met dat idiote, kolderieke songfestival. Al jaren een tranendal. Niemand komt aan de bak. Wij tellen simpelweg niet mee. Betalen niet genoeg. Blank of donker getint? Verlies! Groep of solist? Verlies! Nederlands of in het Engels? Verlies. Zelfs het inzetten van een trio gladde palingvissers kon het tij niet keren. Zij eindigden als laatste of om in hun terminologie te blijven, de “3 J's” raakten verstrikt in het eigen net.

Dat doen we anders, dacht Hilversum. Commercieel is het crisis. Wat nu? Het bleek makkelijker dan gedacht. Een klein kind kon de oplossing raden. Dat we daar niet eerder op waren gekomen. Dat had ons zeven magere jaren gescheeld. Tevreden keken de verantwoordelijken elkaar aan. De buit was al binnen. Eerlijk is eerlijk, ik had het zelf niet kunnen bedenken. Het is zo vanzelfsprekend. Nederland stuurt een zangeres verkleed als Indiaanse. Tuurlijk, Ugh!

Ik ben niet bijster intelligent. Exponent van de zesjes cultuur uit de jaren '60. Nooit een hoogvlieger geweest, maar ook weer niet stom. Ze zullen mij niet vragen om het land door de crisis te loodsen. Toch kan ik wel iets. Hoe dan ook, dit kan ik met geen mogelijkheid plaatsen. Nederland, landje van molens, tulpen en nog een enkele verloren klomp, laat zich vertegenwoordigen door een Indiaan.

Hoe ik ook denk, in welk perspectief ik dit ook plaats, ik doorzie de geweldige gedachten hierachter niet. Een vrouw met op haar harses een goed gevulde Indianentooi. Ik wil het weten, ben nieuwsgierig genoeg. Steken we haar alvast een veer in haar ree…? Wordt dát symbolisch bedoeld? Scalpeert ze bij verlies de jury voorzitter en hangt zij de scalp te kijk aan de vlaggenmast van het Trosgebouw. Naast de koppen, die staatsinquisiteur Antoinette Hertsenberg heeft afgehakt van foute medeburgers? Het lijkt me allemaal mogelijk. Ik weet het gewoon niet.

Ik denk en denk, maar kan de overeenkomst tussen een Nederlander en een Indiaan niet vinden. Wij praten Nederlands en de Indiaan roept: “Ugh!” Een verkouden Indiaan misschien: “Kuch”. Zou dat de analogie zijn? Ugh en kuch? Te ver gezocht. Het maakt ook niets uit. De Indiaan kwam, zag en verloor. Daarmee voldeed ze wel aan een oer Hollandse traditie. Verliezen, als het er op aan komt.

De verklaring was al gauw gevonden. Indiaan Joan Franka had geen techniek. Nou, u weer. Ze had last van een gebrek aan ademsteun. 't is maar dat u dit weet. Het liedje deugde wel en de Indianentooi zat ook niemand in de weg. Dat kon er allemaal mee door. Ze faalde, enkel en alleen omdat er gebrek was aan ademsteun.

Er mengt zich een heuse zangpedagoge in de strijd. Zij kan de Indiaan wel helpen. Nu kwam de vrouw van Winnetou zoveel lucht te kort, dat de lage en hoge tonen geen relatie met elkaar hadden. Zucht. Een Hollandse inzending met als symbool een Indiaan. Ik snap het niet. Ik zwijg. Krijg geen klank meer door mijn keel.

Waarschijnlijk gebrek aan ademsteun