COLUMN: STRESSKIPPEN

Alsof ze de föhn in het bad liet vallen. Niet kassie wijlen, maar wel opgepept met 220 volt aan extra energie. Je ziet het aan de ogen. Een mix van dwaasheid, nervositeit en verkeerd gedoseerde emotie. Moeder moet op vakantie. Voor die tijd gaat ze door een huishoudelijke hel.

Ronald Lamping

Vader straalt rust uit. Ogenschijnlijk. Hij ‘doet’ de eerste kilometers. Zijn houding verraadt gespeelde routine. Of hij net terug is van een hachelijke Tour Rally in de binnenlanden van Djibouti, waar hij werd bekogeld met vers geplukte kokosnoten en peniskokers. In wezen heeft hij buikloop van spanning en de onrust van een pas getrouwde stakker, die zijn schoonmoeder op bezoek krijgt.

Op vakantie gaan is eerst afzien. Om te genieten gaan velen eerst door een inferno, waarbij elk verkeerd woord of gebaar goed zal blijken te zijn voor uitslaande binnenbrandjes, waar zelfs de meest geroutineerd BHV-er (“We moeten opschalen!”) nog de nodige moeite mee zou hebben.

Velen zijn zichzelf niet meer. Vragen zich ontdaan af waarom ze zich dit allemaal vrijwillig op de hals halen. Zelfs de plee moet streep schoon, omdat we niet zitten te wachten op de roddel van de buurvrouw, die met lieve woordjes én water onze plantjes in leven gaat houden.

Er moeten wasjes worden gedraaid, boodschappen worden gedaan en er moet perse een stofdoek door het huis. Niemand begrijpt dat stoffen. Het zal dus wel wéér gaan om die behulpzame buurvrouw. Geen napraat over stof van dit secreet , dat nooit te beroerd is om ongevraagd een mening te geven met een muil, die veel weg heeft van een uitgebaggerd zeegat ter hoogte van Walcheren.

Eigenlijk zijn we gek. We verruilen onze verzorgde tuin of balkon met alle gemakken en ijskast voor een benauwde plaats op een camping met brooddronken lallende landgenoten, meurende pisbakken en met haren bezaaide douches. Geeft niks, niet zeiken, dus sms-en we naar huis: ‘Veilig aangekomen! We genieten!’

Koffers pakken is een vak, waarop je academisch kunt afstuderen. Mannen zijn nonchalant of je moet van het kleffe dandy type zijn. IJdeltuiten, die zich de kopie van George Clooney wanen. Afdelingschefs en tapijtverkopers, die denken, dat ze zich met een duur overhemd om de uitgedijde torso en een Nespresso in de hand kunnen meten met de mondiaal erkende lady killer. Zielig en lachwekkend.

Vrouwen nemen sowieso te veel mee. Je gaat naar een land waar de zon kleding eigenlijk overbodig maakt. Kop houden, de dames willen 's avonds paraderen, zien en gezien worden. Vrouwen hebben vaak iets mals. Op een terras zie je ze passeren. Alsof je naar een parade van lachspiegels zit te kijken. Te dik, te strak en al helemaal niet naar de oorspronkelijke leeftijd. Zon doet iets raars met vrouwen. Soms oogt het als een file zonnesteken.

Ik discrimineer niet. Enige realiteitszin mag toch worden gevraagd. Wij moeten er naar kijken. Wat passeert lijkt vaak op de iets te vette babi pangang van de lokale afhaalchinees. Het blubbert voorbij in zo'n strakke kleding, dat moeders om de 100 meter even moet lurken aan de meegesleepte zuurstoffles.

Vakantie, het blijft een vreemd fenomeen. In het vliegtuig zitten we zodanig opgevouwen als haringen in een ton, dat we ieder moment de keurmeesters van het AD kunnen verwachten. We staan uren in de file en komen door de brandende zon aan als een uitgedroogde tosti. Toch gaan we allemaal weer op pad. We hebben het er allemaal voor over om tenslotte na een paar weken massaal te huilen:

“Er gaat toch niks boven je eigen bedje!”