HYPOCRIET

Als een directeur ver boven de Balkenendenorm verdient, schelden we hem de huid vol. Puilen sociale media uit. Scheldpartijen in alle soorten. Van smerige graaiers tot aso klootzakken.

Bij het woord manager, gaat we compleet door het lint. Eens een beloftevolle baan, nu een paria. Een verschoppeling, die we liefst verbannen naar een eiland met vraatzuchtige roofdieren. Soort zoekt soort, zoiets.

Wat hypocriet! We deugen zelf niet. Hebben overal een mening over. Die grootverdieners kunnen we zeker niet hebben. Die werken bij ons als de bekende rode lap.

Maar daar zijn Adele en Paul McCartney. De adoratie sijpelt als kwijl langs onze kinnen. Onze opperhuid verandert in Barnevelds kippenvel. We hyperventileren en zitten dagen dwangmatig voor de pc voor kaarten.

Adele is multimiljonair. Paul miljardair. Toch vragen ze voor een optreden tussen de 2 en 4 miljoen euro. Gaan veel kosten vanaf, weet het. Er blijft echter een ongekend hoog netto bedrag over voor twee uurtjes standaard materiaal, dat ze een paar keer per week op de automatische piloot zingen.

Complete waanzin om miljoenen te vragen voor een concert van een paar uur. Niemand klaagt. Plots heeft men het er graag voor over. Niks grootverdieners, geen scheldkanonnades, geen boycot. Men klapt de handen stuk. Dat de verhouding aanbod van artiest versus kosten voor de fan volkomen krankzinnig is, wordt achteloos vergeten.

Zelfs bij onze polderkanaries en -pietjes zien we belachelijke prijzen. Geef u wat gages (begin 2015) van onze huis-, tuin- en keuken-troubadours. Voor een half uurtje op uw feestje betaalt u Borsato €27.500. Voor Guus €20.000 en voor Jan Smit of Joling €14.000. De afgelikte volkoren boterham Paay kost toch nog €7.600. Niemand klaagt.

Artiesten moeten beseffen dat ze groot werden door hun fans, door kopers van hun muziek en bezoekers van hun concerten. Natuurlijk schonken ze ons muziek en onvergetelijke avonden in theater. De balans slaat echter vol uit naar de artiest. Ongekend gevuld haalt hij of zij alsnog een schandalige buit binnen. Fans kost het vaak hun laatste cent.

Voetballers zijn de sterren van deze eeuw. Het volk scheldt iedereen die bovenmodaal verdient, het graf in. Met de voetbalvedette willen ze echter graag op zo`n hypocriet selfie. Voetballers, die soms per week €275.000 verdienen (per week!). We staren er vol adoratie naar, zijn naam op onze rug!

Tuurlijk zijn er voetballers die modaal verdienen. We kwijlen echter voor de sterren. Die weten van gekkigheid niet meer wat ze met hun geld aan moeten. Zo heeft menige topper een compleet wagenpark met tussen de 10 en 20 peperdure bolides. Wie dat wagenpark betaalde? Commercie, maar ook de toeschouwer, die krom ligt voor een kaartje.

We zijn hypocriet tot op het bot. Vervloeken (vaak terecht) de grootverdieners. Maar vallen in katzwijm bij het horen en zien van artiesten en voetballers, die zwemmen in ons (..) geld. Voor die graaiers tenslotte geheel gratis dit oude gezegde:

Wie rijk wil zijn moet niet zijn vermogen vermeerderen, maar zijn hebzucht verminderen!