Fluitspeler in oude centrum van Voorburg

Voorburg - Het is een lange man die daar staat tussen de bosjes. Hij heeft blote voeten, draagt een jas en heeft flaporen. Zijn armen, en vooral zijn handen vallen op. Hij vormt er een cirkel mee. Hij bespeelt een minuscuul dwarsfluitje, maar dat zie je niet meteen. De titel van dit bronzen beeld luidt: ‘De fluitspeler’. 

Door Anne Marie Boorsma 

In het gezicht en de handen van de fluitspeler zit de meeste expressie. Zonder dat de beeldhouwer in details treedt, zie je de spanning. Dat komt door de opgetrokken wenkbrauwen boven zijn opvallend grote neus. De handen benadrukken die gespannen concentratie. Je ziet het vooral in zijn rechterhand die hij omhooghoudt. De vingers gespreid. Alsof de fluitspeler zeggen wil: ‘wandelaar sta even stil want ik speel een mooi lied voor je.’ En ook al is dat lied mogelijk niet om aan te horen, wie is er nou niet ontroerd door de passie waarmee deze man dat ieniemienie dwarsfluitje bespeelt? 

Fluitspelers zijn populair in de beeldende kunsten. Mooie bronzen exemplaren vind je onder andere in Emmeloord van de beeldhouwer Gerard Bruning en in Utrecht van Jan van Luijn, net als dit exemplaar beide uit de jaren ‘60. 

In het Rijksmuseum in Amsterdam bevindt zich een prent van Rembrandt uit 1642 van een fluitspeler. Bij de grote 17de-eeuwse meester richt de muzikant zijn fluit naar een bevallig meisje. Hier is het blaasinstrument duidelijk een erotisch symbool.  Bij onze fluitspeler gaat het niet om erotiek lijkt me, maar het gaat wel over verleiding. Hij verleidt je om naar zijn muziek te luisteren. Hij verleidt je misschien om hem te volgen. Wie weet heeft hij een magische toverfluit en neemt hij al onze kindertjes mee, zoals in het sprookje van de ‘Rattenvanger van Hamelen’. 

Dit aantrekkelijke beeld staat in het oude centrum van Voorburg en is gemaakt in 1960 door Jan Snoeck (1927-2018). Snoeck doorliep de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en studeerde nog een jaar in Parijs bij de beroemde beeldhouwer Ossip Zadkine. In zijn vroege jaren werkte Snoeck voornamelijk met brons, hout en steen. Begin zestiger jaren ging hij zich toeleggen op keramiek. Hij ontwikkelde een hele eigen, speelse stijl waarbij hij gebruik maakte van felle kleuren. Er staan veel beelden van hem in de openbare ruimte. In Voorburg staat onder andere de ‘Ubu’ en in Den Haag bij het HMC Westeinde zijn veelkleurige bedden. 

De fluitspeler is dus niet herkenbaar als een ‘echte’ Snoeck. Het beeldhouwwerk is nog vrij traditioneel. Vooral in de expressie zie je de invloed van leermeester Zadkine. De muzikant gaat zo op in zijn muziek, ik kan me voorstellen dat je hem meteen wilt volgen. 

Ga voor reacties en informatie over (online) cursussen kunstgeschiedenis en lezingen naar www.annemarieboorsma.nl.