Prof Marcley Manuela vond voetbalplezier terug bij Wilhelmus

Voorburg - De voetballoopbaan van centrumspits Marcley Manuela kent een grillig verloop. Met omwegen kwam hij toch terecht in het profvoetbal. Niet in Nederland, maar wel in Zweden. Manuela hervond zijn voetbalplezier bij Wilhelmus. Nog als jeugdspeler zette hij daar zijn eerste stappen in het mannenvoetbal.

“Met mijn ouders woonde ik dichtbij het Westerpark in Zoetermeer. Daarom ben ik bij DWO met voetballen begonnen. ADO Den Haag pikte me al snel op. Een scout had zich bij mijn ouders gemeld.” Manuela kwam er in een prima lichting, want (Voorburger) Nathan Aké (Manchester City, Oranje), Ricardo Kishna (ADO Den Haag), Danny Bakker (Roda JC) en Robin van der Meer (Excelsior) werden zijn medespelers. “Ik was vrij jong. Mijn besef van voetbal was anders dan nu. Het was vooral een leuke tijd en een groot avontuur. Stefan Luykx was één van mijn trainers daar. Hem kwam ik mijn eerste jaar bij Wilhelmus weer tegen.” Manuela verliet de jeugdopleiding vroegtijdig. “Fysiek groeide en voetbaltechnisch ontwikkelde ik me niet snel genoeg. Ik kwam gewoon een beetje tekort en moest weg. Anderhalf jaar voetbalde ik niet, omdat ik zo teleurgesteld was.” Zijn vader adviseerde hem eerst maar eens fysiek sterker te worden en als hij weer wilde gaan voetballen dat vervroegd bij de senioren te gaan doen. “Ik was officieel nog jeugdspeler toen ik via mijn vader bij Wilhelmus terecht kwam. Mijn eerste training was met de A-jeugd, wat ook de bedoeling was, maar na één training werd ik al overgeplaatst naar de seniorenselectie.” Manuela voelde zich vrijwel direct gewenst bij de zondag tweedeklasser. “Die twee jaren zullen me altijd bijblijven. Marcel en Tom Commers, John en Bryan Touw, en vele anderen; mensen die altijd het beste met me voor hebben gehad. Haico Herbert was het tweede jaar trainer. Hij had veel geduld met me. Ik was die periode nog jong en ongeduldig vergeleken met nu. Ik kijk zeker met veel plezier terug op Wilhelmus. Het plezier in voetbal vond ik daar terug. Voor een jeugdspeler was het eerste jaar bij de senioren wennen, maar het tweede seizoen heb ik 17 goals gescoord.”

Zijn ambities reikten echter verder. “Mijn Zoetermeerse vrienden Daley Windhorst en Jeffrey Flohr voetbalden bij zaterdag eersteklasser SV Nootdorp en hebben mij daar naar toe gehaald. Het tweede jaar promoveerden we naar de hoofdklasse. Die promotie, het spelen in de hoofdklasse en drie jaar clubtopscorer zijn waren de hoogtepunten. Op de laatste speeldag van mijn laatste jaar scoorde ik drie keer, waardoor we in de hoofdklasse bleven. Dat vergeet ik ook nooit meer.” De belangstelling van Noordwijk streelde zijn ego. “We speelden in de hoofdklasse twee keer tegen Noordwijk. Ik keek tegen die club op. Alles was daar netjes geregeld en straalde ambitie uit. En ambities had ik ook. Achteraf bezien kwam de club voor mij mentaal gezien te vroeg. Ik was nog niet sterk genoeg. In de voorbereiding raakte ik geblesseerd; erna heb ik nauwelijks nog gespeeld. Ik ben te vroeg naar een te grote club gegaan.” Met toestemming van de KNVB mocht Felicia het seizoen bij Nootdorp afmaken. “Het werd uiteindelijk niet wat we ervan verwacht hadden. Ik stopte met voetballen.” Manuela bleef niet lang zonder club. “Ik vroeg de trainer van SV Den Hoorn Thomas Duivenvoorden, die ik nog van ADO Den Haag kende en nu trainer van FC Rijnvogels is, of ik mocht komen praten. Ik heb er uiteindelijk een heerlijk seizoen gehad. De voorbereiding op dit seizoen begon ik daar nog. Totdat ik met de zaakwaarnemer van een vriend in contact kwam. Voor Division 2-club KSF Prespa Birlik uit Malmö zocht hij nog een spits. Over het onverwachte aanbod dacht ik een dag na, waarna ik voor twee maanden naar Zweden ben gegaan. Het was twee maanden vechten tegen degradatie. De club bleef in Division 2 en ik scoorde 13 goals in 11 wedstrijden, waarmee ik zelfs nog competitietopscorer werd. Beter kon ik me niet wensen.”

Terug in Nederland, de competitie in Zweden loopt van april tot en met oktober, was het afwachten op een vervolg. “Er waren veel geruchten maar nog niets concreets.” Totdat Division 1-club Lunds BollKlubb (BK) zich deze maand bij hem meldde. De 15e ben ik vertrokken en de 16e had ik mijn eerste training. Ik ben nu officieel naar Zweden verhuisd. Ik verblijf nog in een hotel, maar per 1 februari verhuis ik naar een appartement in de stad Lund. De focus gaat op Lunds BK, maar ik wil zo snel mogelijk naar het hoogste niveau in Zweden.”