Eritrees gezin voelt zich hier gelukkig

Voorburg - Mehari Araya kwam in 2014 vanuit Eritrea naar Nederland. Zijn asielaanvraag werd gehonoreerd, omdat Eritrea een van de meest onderdrukkende regimes ter wereld kent. De op dwangarbeid lijkende dienstplicht kan wel meer dan 10 jaar duren, waarvan je de eerste jaren je familie niet ziet.

Mehari kreeg een woning in Leidschendam-Voorburg en in 2015 kwam zijn vrouw Senait met zoon Habtom (nu 10) en dochter Leteselase (nu 6) hem achterna. Hier werd nog de jongste dochter Timnit geboren (nu 4). Vader en moeder volgden een inburgeringstraject. Inburgeren betekent Nederlands leren en weten hoe de Nederlandse samenleving in elkaar zit. Nederlands leren voor Eritreeërs valt niet mee, omdat hun taal (Tigrinya) niet gebruik maakt van ons alfabet.

In 2017 ging het door de gemeente gesubsidieerde Schoolmaatjesproject van start. Het idee was de communicatie tussen nieuwkomers en de school van de kinderen (in dit geval De Driemaster) te vergemakkelijken door een vrijwilliger (het schoolmaatje) daarbij te laten helpen. Jos Groot meldde zich aan en toen het project na een jaar ten einde was, bleef hij als vriend bij het gezin komen.

Sinds de start van het project komt hij er bijna wekelijks (maar nu even niet -red.). In de loop van de jaren heeft zich een min of meer vast patroon ontwikkeld, dat meer omvat dan het praten met de ouders over zaken die met school te maken hebben. Het begint met het helpen van de twee oudste kinderen met huiswerk of andere schoolzaken. Omdat er nog wel eens strijd ontstaat om wie er daarbij als eerste mag, moet er een getal onder de 10 geraden worden. Sinds een tijdje doet Timnit ook mee. "Leren?" vraagt ze. Maar ze slaat al wat stappen over. Onlangs wees ze met een aanwijsstok op de alfabet-poster in de kamer letters en bijbehorende afbeeldingen aan: "Papa leren!" En papa zei braaf "banaan" bij de b. Na al dit leren is het tijd voor ontspanning. Welk spel er ook gespeeld wordt, het valt in de smaak: Mens Erger Je Niet, Domino, Mikado, enz.

Tijdens dit alles wordt er ook nog gegeten. Meestal injera. Dat is een zuurdesemachtige pannenkoek, waarop vlees, groente en Griekse yoghurt gedeponeerd wordt. Dit wordt met de hand gegeten. Soms is er ook lasagne, nog uit de tijd dat Italië de scepter zwaaide in Eritrea. En daarna nog popcorn en fruit.

Aan het eind van het bezoek komen vaak formulieren op tafel. Dan blijkt hoe ingewikkeld e.e.a. in Nederland is. En goed invullen is juist van belang als je een minimuminkomen hebt. Daarom is de familie blij met de steun die ze door de jaren heen heeft gekregen voor de kinderen. Zoals van de Stichting Leergeld die zwemles en voetballen betaalt. Van de Brede School die cursussen dans en circus geeft. En van het initiatief 'Elk kind verdient de Sint' en Stichting Jarige Job die de kinderen op respectievelijk Sinterklaas en de verjaardagen van presentjes voorziet.

Sinds meer dan een jaar werkt vader Mehari bij het familiebedrijf Tacx in Wassenaar. Dat bedrijf maakt fietstrainingsapparatuur. Daar werken geeft veel voldoening. Samen met het feit dat het goed gaat met de kinderen op school zorgt het ervoor dat de familie zich gelukkig voelt in Nederland; ook in deze moeilijke periode van corona.