De barmhartige ezel

Leidschendam - De ezel staat er gelaten bij. Terwijl er naast hem een heldendaad verricht wordt. Er speelt zich een groot drama af. 

Door Anne Marie Boorsma

Een man is bezig een slachtoffer van een beroving op de rug van de ezel te helpen. Zijn linker been bungelt er al over heen. Nu de rest nog. Het is een loodzware klus. Het slachtoffer geeft niet mee. Hij hangt in de gespierde armen van zijn redder. De ezel is wel wat gewend. Zijn rug is iets doorgezakt, zijn gerimpeld hoofd is licht gebogen, zijn blik is een beetje droevig. Hoofd…? Pardon, zijn kop. Best vreemd, dat een paard een hoofd heeft en een ezel een kop. Zeker als je beseft dat deze ezel met iets groots bezig is.

Dit bijzondere drietal staat op het plein voor Ziekenhuis Antoniushove. Hier zorgen verpleegkundigen, schoonmakers en artsen dag en nacht voor grootse daden: zieke mensen beter maken. Hoe toepasselijk is dan dit bronzen beeld van Albert Termote. Want de barmhartige ezel zal de zieke man naar een herberg brengen voor verdere verzorging. Zo staat het in het Nieuwe Testament. Barmhartig, best een ouderwets woord eigenlijk, maar het betekent natuurlijk gewoon: doeslief, help elkaar een beetje.

Het slachtoffer bleef voor dood liggen, terwijl twee hooggeplaatste joden hem straal voorbij liepen. Maar de Samaritaan bleef staan en verzorgde hem liefdevol. Samaritanen werden in die tijd beschouwd als een minderwaardig volk. Bepaald niet het type mens waarmee je om wou gaan. Het verhaal gaat er dus over dat hulp vaak vanuit onverwachte hoek komt. Wie kent dat verschijnsel eigenlijk niet!

Het beeld is gemaakt ter gelegenheid van het 25 jarig bestaan van Antoniushove Voorburg in 1938. Vlak voor de Duitse inval was het gereed en werd het ondergronds verborgen gehouden. Niet voor niets. De nazi’s zouden het brons voor wapens gebruikt hebben. De officiële onthulling was op 29 september 1945. Op internet zijn er beelden van. Na de verhuizing van het ziekenhuis in 1972 naar Leidschendam kwam het op zijn huidige plek te staan.

De Vlaamse beeldhouwer Albert Termote vluchtte tijdens de Eerste Wereldoorlog naar Nederland en kwam hij in Voorburg terecht. Hij is er gebleven. Op het Koningin Julianaplein staat zijn bronzen Romein Corbulo. Diens paard heft zijn kop, pardon hoofd, fier rechtop en hij maakt een hupje. Zijn staart wappert in de wind. Ik vind het nogal aanstellerig. Geef mij maar ons melancholieke barmhartige ezeltje. Die treedt niet op de voorgrond, maar hij heeft een groot gouden hart. Pas als je de achterkant van het beeld bekijkt, zie je hoe hard hij meewerkt om de gewonde op zijn rug te helpen. Kijk maar eens hoe hij zijn linkerbeen, pardon linkerpoot, schrap zet!

Voor reacties: www.annemarieboorsma.nl.