Column: VLEES & DION

Mijn dochter krijgt een logé. Haar neefje Dean. Valt precies samen met de komst van Sint en zijn veelbesproken hulpjes. Kan het jochie mooi voor het eerst zijn schoen plaatsen. Dean is nog op een leeftijd, dat hij zich niet afvraagt hoe de stramme, terminale bejaarde op het Damplein met zijn knol moeiteloos tot drie hoog kan komen.

Ronald Lamping

Voordat het zo ver is nodigt onze dochter ons uit om met Dean uit eten te gaan. Zij betaalt, dus is het bij mij meteen goed. Voordat we gaan, plaatst Dean zijn schoen en smijten we er een winterwortel naast, waarvan een paard de hik krijgt. Na het eten van deze megapeen zou zelfs een konijn zich fanatiek laten ombouwen tot carnivoor.

Oma en tante zingen met Dean het bekende repertoire. Dean kijkt me aan en ziet aan mijn gezicht, dat hij geen Kamervragen moet stellen over het al dan niet meezingen van opa. Hij haalt de schoudertjes op en laat ons, zo vals als een kraai met longemfyseem, weten dat de maan door de bomen schijt (“Het is schijnt, Dean! Nee, opa, schijt!”).

We nemen plaats in het restaurant aan de Damlaan. Ik mag geen reclame maken en daar houd ik me aan. Dean gaat spelen en zien we tegen het eind van de avond pas terug. Onze dochter is de gastvrouw. Ze weet dan ook: “Neem, wat je wilt!”

Dat laat ik me geen tweede keer zeggen. Carpaccio, Eendenborst met krokante korst en dessert. Het smaakt allemaal voortreffelijk. Ik geniet van de Donald Duck op mijn bord. Ik ben sowieso bezeten van vlees. Niets tegen groenten als bijvangst. Vegetariër zal ik nooit worden.

Ik herinner me nog de jaren 70, waar het gewoon was om op een verjaardag preitaart te presenteren of een smurriebaksel met spinazie, asperges of courgette. Ik ging er bijkans dood van. Niet te pruimen. Dan verheugde ik me op Sacher taart of een gevulde slagroomtaart. Zat je even later onthutst te staren naar een bord narigheid, dat bestond uit broccoli en noten. De gastvrouw, verblind door dit ‘succes’, gilde enthousiast door de rouwkamer: “Er is nog meer, hoor!”

Niets tegen mensen, die geen vlees eten. Leven en laten leven. Als je je hele bestaan wilt kauwen op artisjokken, knolselderij of peultjes, mij best. Ik zeg niets. Ik ga voor vlees of vis. In Los Angeles at ik pas geleden ‘The biggest of The House’. Ik kan u verzekeren, dat het hier niet ging om een koolraap van 40 kilo.

We zijn klaar met eten en zitten met de gastvriendelijke eigenaar aan tafel nog even te keuvelen. We kennen elkaar al jaren. Dan zie ik in mijn ooghoek aan de bar een bekende staan. Ik schrik me de pokken. Het is PVV-er Dion Graus, de James Bond van de dierenpolitie. Vroeger was hij wel eens stout, maar hij heeft z`n leven gebeterd en stort zich op alles en iedereen, die dieren mishandelt. Ik at net, met de jus langs m`n kin, een dikke eendenborst, zou Dion mij…?

We hadden elkaar al eens ontmoet. Hij las mijn stukken en ik las over hem. Wat nu? We passeren Dion en zijn partner, maar komen er zo niet mee weg. Hij steekt zijn hand uit en vraagt hoe het gaat. Ik sta met knikkende knieën. De hoogste baas van de dierenpolitie, terwijl ik net Donald met m`n kunstkiezen aan stukken heb gereten voor een enkeltje endeldarm.

Er ontstaat een gezellig gesprek. Ik mijd mijn menu als de pest. Dion Graus en zijn vriendin vragen er gelukkig niet naar. Ik begin me steeds meer op mijn gemak te voelen. Totdat Dean zich meldt uit de speelkamer van het restaurant en achteloos schreeuwt:

“Opa, heb je de eend op?”