Rouw rot

In Engeland is een politica vermoord. Wij kennen dat fenomeen van Pim. Een shock. Getrouwd en twee jonge kinderen. Je schudt het hoofd en eerlijk is eerlijk, we leven simpel verder.

Terrassen zitten gewoon vol, we kijken verveeld naar flarden voetbal. Hopen op snelle Max en vieren een verjaardag. Via het journaal is er weer even de confrontatie met die moord. Dat is het dan wel.

Een gestoorde idioot jat een auto en rijdt een jong gezin in puin. Kind van 4 overleed, vader en dochter zwaar gewond. De desperate moeder staat er totaal verbijsterd naar te kijken. Tien minuten daarvoor beëindigden ze hun vrolijke vakantie ("Vanavond weer lekker in je eigen bedje!").

Camera`s speuren naar nieuws over de drama`s. En als dat slecht te vinden is, pakken we de tweede garnituur, omstanders. Er valt dan iets op. Tranen! Veel tranen. Ogenschijnlijk begrijpelijk bij zoveel onrechtvaardig leed. Het geeft ook een andere indicatie.

Directe buren of klasgenoten huilen. Van verdriet, onbegrip en ontluistering. Maar er zijn ook tranen van wildvreemden. Van personen, die zich aangetrokken voelen om naar de plaats des onheils te gaan. Plaats delict als zware magneet, die nieuwsgierigen aantrekt. Onweerstaanbaar en dwingend.

Met de armen om elkaar heen barst men in huilen uit. Men kent de slachtoffers niet of nauwelijks. De trieste politieke moord, het noodlottige ongeval trekken een belangstelling, die voort lijkt te komen uit een potpourri van sensatiezoekers en lieden, die er pertinent bij willen zijn. Zelf onderdeel zijn van pijn, smart en lijden. Een ramp als curiositeit.

Er vindt een verval plaats van oprecht gevoeld en ondergaan verdriet. Direct betrokkenen als familie, (wèl) echte vrienden of buren donderen vanzelfsprekend in een peilloos diepe afgrond van ontluistering, verslagenheid en niet meer te reguleren pijn. Begrijpelijk. Het is leed, zoals ongeveinsd leed gedragen wordt. Oprecht gekweld en gevoeld in elke vezel van het radeloze lijf. Verdriet, dat je meezeult naar huis, eettafel, bed en werk. Pijn, dat geluk onomkeerbaar laat vervliegen.

Ramptoeristen en nieuwsgierigen doen daar afbreuk aan. Belangstelling tonen mag. Je mee laten zuigen in het persoonlijke drama is van een andere orde. Dit is het uiten van verdriet, omdat dit ter plaatse en onder de ontstane omstandigheden opgeroepen wordt.

Participeren, je mee laten voeren op de golven van het volksverdriet. Meer pathetisch dan doorleefd, meer klef dan geraakt in alle fysieke en psychische divisies van je lichaam en geest. Meetreuren is niet verboden. Schrikken ook niet . Echt verdriet is echter een ware martelgang, die langer duurt dan een minuut voor de camera.

Zo vloeien er steeds vaker tranen. Zijn er stelselmatig traantoeristen in beeld, die hevig omstrengeld hun verdriet publiekelijk uiten. Het lijkt vaak meedoen om het mee willen doen. Woorden als oprecht, smart en verlies zijn onderhevig aan rouw rot.

Tranen vloeien op commando. Biggelen over te veel wangen van hen, die wel mee willen doen, maar een uur later weer overgaan tot de orde van de dag. Dat is geen echt doorleefde pijn. Geen leed, dat de geest splijt.

Dat is om te huilen!